WYDAWNICTWO DRUKARNIA PUBLIKACJE KONTAKT Pomoc  
 Kazimierz Rynkiewicz Aktualności Wieści z regionu Felietony Sport Imprezy Archiwalne wydania Forum O gazecie Reklama w prasie Kontakt z redakcją Logo gazety Przyjazne linki Wyszukiwarka. Wyszukiwarka zaawansowana  Wyślij e-mail Masz ciekawą informację. Chcesz się nimi podzielić z innymi? Wyślij maila na adres gazetagryficka@wp.pl  Odwiedziło nas już 20050911 osób  Osób online 126	 2011.11.07 11.20.43 Gazeta Gryficka Przeczytano 14271 Komentarzy 131 Uczcijmy Niepodległość (GRYFICE) Stowarzyszenie Przyjaciół Gryfic zaprasza 11.11.11 na obchody Święta Niepodległości. Obchody rozpoczną się o godz. 11.00 złożeniem kwiatów pod Głazem Marszałka Józefa Piłsudskiego. Od godz. 11.30 rozpoczną się zapisy do grup startowych II Biegu Niepodległości. Zapisy przy Muzeum Galerii Brama. Będzie można zapisać się w dwóch kategoriach: dzieci do lat 12. oraz OPEN – od lat 13. Start II Biegu Niepodległości o godz. 12. Start i meta przy Muzeum Galerii Brama. Zapraszamy. Uczcijmy Niepodległość. Zaloguj się lub zarejestruj aby oceniać artykuły Brak ocen Komentarze << 1 2 ... 6 7 ~Jarun 2011.11.08 18.42.23 Bardzo ciekawe artykuły. Dziękuję Vika i Azja. ~Kazimierz 2011.11.08 18.21.26 Zamiast ględzenia proponuję wziąć flagę, dresy, trampki i przebiec trasę powiewając flagą. I namówić kolegów i koleżanki, przyjść rodzinami, zabrać dzieci. Pokazać, że to jest ważne. Ludzie robią to społecznie, więc doceńmy ich trud i ruszmy tyłki. Każda niepodległość rozpoczynała się od tego - ruszenia siedzeń. ~Azja 2011.11.08 15.05.39 Prokuratura Okręgowa w Warszawie wszczęła śledztwo w sprawie oświadczeń majątkowych b. ministra sportu i turystyki Mirosława Drzewieckiego - powiedziała rzeczniczka prokuratury Monika Lewandowska. Zawiadomienie w tej sprawie złożyło CBA. Rzecznik Centralnego Biura Antykorupcyjnego Jacek Dobrzyński poinformował, że CBA w lipcu 2010 r. rozpoczęło kontrolę prawidłowości i prawdziwości oświadczeń majątkowych Mirosława Drzewieckiego za lata 2005-2010. Kontrola trwała do połowy kwietnia br. Funkcjonariusze sprawdzali też przestrzeganie ustawy antykorupcyjnej. W związku z uzasadnionym podejrzeniem popełnienia przestępstwa, w połowie czerwca szef CBA Paweł Wojtunik skierował do prokuratury zawiadomienie w tej sprawie. Ta 8 lipca wydała postanowienie o odmowie wszczęcia śledztwa. Szef CBA wniósł na to postanowienie zażalenie do sądu. Sąd na rozprawie 7 października uwzględnił je i uchylił postanowienie prokuratury. "Śledztwo wszczęte 2 listopada dotyczy złożenia fałszywych oświadczeń majątkowych w latach 2007-2010, czyli w czasie, gdy Mirosław Drzewiecki był posłem na Sejm i ministrem sportu i turystyki. Są realizowane czynności, jakie - prokurator nie zdradza" - powiedziała Lewandowska. Jak zaznaczyła, na tym etapie śledztwa prokuratura nie zdradza także, o jakie nieprawidłowości w oświadczeniach Drzewieckiego chodzi. Jak podało RMF FM, Drzewiecki miał nie wykazać w swoich oświadczeniach m.in. pieniędzy zdeponowanych w USA oraz faktu posiadania domu na Florydzie. ~Azja 2011.11.08 14.04.30 Grzegorz Wierzchołowski, Leszek Misiak Kto się spowiadał u Turowskiego Grzegorz Wierzchołowski Był na „ty” z hierarchami Kościoła oraz z Bronisławem Komorowskim. W PRL spowiadał żony przyszłych ambasadorów, a w III RP sam stał się szanowanym dyplomatą. W maju 1981 r., gdy szykowano zamach na Jana Pawła II, przebywał w Rzymie, a 10 kwietnia 2010 r. był na lotnisku w Smoleńsku. Kim jest Tomasz Turowski i kogo „spowiadał”? – To najważniejszy polski szpieg ostatniego 20-lecia – miał powiedzieć niedawno o Tomaszu Turowskim w rozmowie z byłym opozycjonistą jeden z marszałków parlamentu. Turowski od 1973 r. był agentem Wydziału XIV Departamentu I SB MSW, co ujawnił Cezary Gmyz w „Rzeczpospolitej”. Działał jako „nielegał”, tj. szpieg niepełniący oficjalnie żadnych funkcji dyplomatycznych, ze specjalnie spreparowanym życiorysem. „Z talentów nielegałów korzystali często »PR«, czyli »przyjaciele radzieccy«, a więc także KGB i GRU” – stwierdził w rozmowie z portalem Arcana.pl historyk Sławomir Cenckiewicz. Pseudonimy Turowskiego to „Orsom”, „Ritter” i „Dzierżoń”. Używał on także dwóch numerów, którymi oznaczano jego meldunki: „9596” i „10682”. – Turowski przebywał w maju 1981 r. w Rzymie. Potwierdziło to w rozmowie ze mną wiele osób z kręgów kościelnych w Watykanie – mówi „GP” Piotr Jegliński, były opozycjonista Solidarności, założyciel wydawnictwa Editions „Spotkania”. – Wiem, że Turowski ma być przesłuchany w polskim śledztwie dotyczącym zamachu na papieża Jana Pawła II – dodaje inny znajomy Turowskiego. Według naszych rozmówców Turowski był na „ty” m.in. z kardynałem Stanisławem Dziwiszem, nazywanym w Stolicy Apostolskiej „don Stanislao”, a także z wieloletnim spowiednikiem papieża Jana Pawła II, ks. Antonim Mrukiem. Rzecznik prasowy archidiecezji krakowskiej w odpowiedzi na nasze pytanie, czy kardynał Dziwisz był na „ty” z Turowskim, odpisał, że kardynał „mimo praktyki zwyczajowej na Zachodzie mówienia na »ty« nie akceptował tej formy w stosunku do siebie”. Dodał, że „wszelkie próby łączenia metropolity z panem Turowskim są bezpodstawne” i że Turowski nie cieszył się w Watykanie zaufaniem ks. Dziwisza. Nasz rozmówca mówi jednak, że w jego obecności Tomasz Turowski telefonował do ks. Dziwisza, zwracając się do niego po imieniu. Wspomina też rozmowę ks. Dziwisza i Turowskiego w Sali Klementyńskiej, podczas której w ten właśnie sposób zwracali się do siebie. – W latach 80. odwiedzał w Łomży abp. Juliusza Paetza – opowiada pragnący zachować anonimowość znajomy Turowskiego. Dodaje, że agent PRL-owskiego wywiadu znał również bardzo dobrze o. Roberto Tucciego, odpowiedzialnego za bezpieczeństwo Ojca Świętego, oraz komendanta gwardii szwajcarskiej w Watykanie. – Turowski przekazał do Warszawy raport o bezpieczeństwie papieża i o ojcu Tuccim. – Rozbudowana sieć źródeł informacji MSW w Watykanie budziła podziw w szeregach KGB. 16 czerwca 1980 r. z warszawskiej rezydentury KGB został wysłany meldunek do Moskwy: „Nasi przyjaciele dysponują silną pozycją operacyjną w Watykanie, co umożliwia im bezpośredni dostęp do papieża i do kongregacji rzymskiej” – mówi „GP” dr Leszek Pietrzak, historyk. Ostatnia misja Turowskiego rozpoczęła się dwa miesiące przed katastrofą smoleńską. Komunistyczny szpieg został wtedy przywrócony przez Radosława Sikorskiego do pracy w MSZ. Dostał zadanie przygotowania wizyty przedstawicieli najwyższych polskich władz w Katyniu. więcej ~Azja 2011.11.08 12.19.49 -- A) Dane tajne kartoteki ludnosci Polski przy Centralnym Biurze. Adresów MSW (nr arch. 1/6526/1 - data archiwacji 9.07.1984, nr rejestracyjny 14750-99 - data rejestracji Wydz. III-2, SUSW Warszawa). (B) Dane ujawnione przez historyków w ich licznych publikacjach. 1. Jerzy Albrecht - Finkelstein 2. Amsterdamski - Saul Henrykowski 3. Stanislaw Arski - Apfelbaum 4. Stefan Arski - Artur Salman 5. Bronislaw Baczko - Gideon 6. Leszek Balcerowicz - Aaron Bucholtz 7. Ryszard Bender - Fajwisch Berenstein 8. Jan K. Bielecki - Izaak Blumenfeld 9. Boleslaw Bierut - Rotenschwanz 10. Alef Bolkowiak - Alef Gutman 11. Michal Boni - Jakub Bauer 12. Jerzy Borejsza - Beniamin Goldberg 13. Wiktor Borowicki - Aaron Berman 14. Marek Borowski - Szymon Berman 15. Stefan Bratkowski - Blumstejn 16. Stanislaw Brodzki - Bronstejn 17. Jan Brzechwa - Jan Worobiec 18. Ryszard Bugaj - Izaak Blumfeld 19. Zbigniew Bujak - lewy syn rabina Malachowskiego 20. August Chelkowski - Dawid Cnajbaum 21. red. Kamila Chilinska - Halpern 22. Wieslaw Chrzanowski - Szymon Knopfstejn 23. Adam Cichocki - Aaron Zigenbaum 24. Wlodzimierz Cimoszewicz - Dawid Goldstein 25. Bernard Cukier - Kolski 26. Józef Cyrankiewicz - Izaak Cukerman 27. Marek Czekalski (prezydent Lodzi) - Wachter 28. Tadeusz Daniszewski - Dawid Kirschbaum 29. Ostap Dluski - Adolf Langer 30. Jan Dobraczynski (pisarz) - Gutmacher 31. Ludwik Dorn - Dornbaum 32. Andrzej Drzycimski - Abraham Engel 33. Lech Falandysz - Aaron Fleischman 34. Arkady Fidler - Efroim Trusker 35. Pawel Finder - Pinkus 36. Aleksander Ford - Liwczyc 37. Wladyslaw Frasyniuk - Rotenschwanz 38. Jerzy Frydberg - Izrael Frydberg 39. Bronislaw Geremek - Berele Lewartow 40. Zofia Gomulkowa - Liwa Szoken 41. Henryk Goryszewski - Jakub Glikman 42. Jan Górecki - Muhlrad, dyr. gen. Min. Finansów 43. Wiktor Górecki - Muhlrad, "komandos" z 1968 44. Maria Górowska (sedzia) - Sand lub Berger 45. Halina Górska - Sara Kugelschwanz 46. Alina Grabowska - Sara Rotenfisch 47. Hanna Gronkiewicz-Waltz - Hajka Grundbaum 48. Ryszard Marek Gronski - Goldberger 49. Wiktor Grosz - Izaak Medres 50. Jacek Groszkowski - Hersz Herszkowicz 51. Leon Halban - Blumenstok, prof. KUL-u 52. Aleksander Hall - Miron Hurman 53. Marian Hemar - jan Marian Herscheles 54. Józefa Hennelowa - Zyta Goldmond 55. Szymon Hirszowski - Szymon Hirsz 56. Józef Hubner - Dawid Szwarc 57. Piotr Ikonowicz - Dawid Goldsmith 58. Henryk Jablonski - Apfelbaum 59. Jerzy Jakubowski - Miszkatenblit 60. Ludwika Jankowska - Luba Kowienska 61. Andrzej Jaroszewicz - Aron Samet 62. Piotr Jasienica - Lech Benar 63. Jerzy Jaskiernia - Aaron Aksman 64. Mieczyslaw Jastrun - Agatstein 65. Tomasz Jastrun s. Mieczyslawa - Agatstein 66. Kalina Jedrusik - Makusfeld 67. Roman Jurys - Chaim Szacht 68. Jaroslaw i Lech Kaczynscy - Kalkstein 69. Ida Kaminska - Rachel, dyr. Teatru Zyd. w W-wie 70. Jan Karski (kurier AK) - J. Kozielewski-? 71. Andrzej Kern - Dawid Ginsberg 72. Jan Kobuszewski - Weisleder 73. adm. Piotr Kolodziejczyk - Robert Cajmer 74. Grzegorz Kolodko - Samuel Hanerman 75. Maria Komar (generalowa) - Riwa Zukerman 76. Janusz Korczak - Henryk Goldszmit 77. Janusz Korwin-Mikke - Ozjasz Goldberg 78. Jerzy Kosinski - Josek Lewinkopf 79. Janina Kotarbinska - Dina Steinberg, z. prof. Kotarbinskiego 80. Mikolaj Kozakiewicz - Jakub Kleinman 81. Helena Kozlowska - Bela Frisch 82. Stanislaw Krajewski - Abel Kaimer 83. Hanna Krall - Hajka Rejchgold 84. Krzysztof Król - Aaron Rosenbaum 85. Marian Krzaklewski - Dawid Zimmerman 86. Lucyna Krzemieniecka - Wiera Zeidenberg 87. Edward Krzemien (dziennikarz GW) - Wolf 88. Kunicki - Goldfinger 89. Kazimierz Kuratowski - Kuratow 90. Zofia Kuratowska-Jaszunska - Goldman 91. Jacek Kuron - Icek Kordblum 92. Aleksander Kwasniewski - Izaak Stoltzman 93. Jolanta Kwasniewska -Konty - Kohn 94. Stanislaw Jerzy Lec - Letz de Tusch 95. Janusz Lewandowski - Aaron Langman 96. Olga Lipinska - Fajga Lippman 97. Teresa Liszcz - Sara Lankamer 98. Jan Litynski - Jakub Leman 99. Lubiejski - Zygielman 100. Lozowski - Salomon Abramowicz 101. Aleksander Luczak - Dawid Lachman 102. Helena Luczywo - Chaber (ojciec), Guter (matka) 103. Antoni Macierewicz - Izaak Singer 104. Aleksander Malachowski - Jakub Goldsmith 105. Marek Markiewicz - Samuel Moritz 106. Tadeusz Mazowiecki - Icek Dikman 107. Jacek Merkel - Samuel Nelken 108. Adam Michnik - Aaron Szechter 109. Andrzej Milczanowski - Aaron Edelman 110. Jerzy Milewski - Dawid Machonbaum 111. Leszek Moczulski - Robert Berman 112. Karol Modzelewski - Samuel Mendel 113. Zygmunt Modzelewski - Fischer 114. Jerzy Morawski - Izaak Szloma 115. Stanislaw Nadzin - Gutman 116. Stefan Niesiolowski - Aaron Nusselbaum 117. Jerzy Robert Nowak (prof.) - Moritz Neuman 118. Piotr Nowina-Konopka - Haim Kromer 119. Róza Ochabowa - Grunbaum 120. Andrzej Olechowski - Mosze Brandwein 121. Józef Oleksy - Szymon Buchwio (Lemek) 122. Jan Olszewski - Izaak Oksner 123. Janusz Onyszkiewicz - Jojne Grynberg 124. Jerzy Osiatynski - Szymon Weinbach 125. Janina Paradowska - Rachela Busch 126. Jan Parys - Haim Pufahl 127. Aleksander Paszynski - Finkelstein 128. Miroslawa Pazynska - Srula Kundelman 129. Leslaw Podkanski - Izaak Freinkel 130. Ezdra Podlaski - Rotenschwanz 131. Kazimierz Pomian - Furman lub Rotenschwanz 132. Radkiewiczowa, zona min. - Ruta Teitsch 133. Helena Radlinska, prof.- Rajchman, Akad.Organ.Sl. Spol. 134. Mieczyslaw Rakowski - Mojzesz Rak 135. Jan Regula - Josek Mützenmacher 136. Jan Maria Rokita - Izaak Goldwicht 137. Andrzej Rosiewicz - A. Jarosiewicz 138. Adolf Rudnicki (pisarz) - Schneider 139. Jan Rulewski - Fikelman 140. Rutkowski - Botwin 141. Hanka Sawicka - Szapiro 142. Ryszard Setnik - Szymon Bauman 143. Izabela Sierakowska - Rebeka Sommer 144. Janusz Sitynski - Jakub Leman 145. Ernest Skalski - Wilker lub Nimen 146. Skrzeszewski - Fokenman 147. Krzysztof Skubiszewski - Szymon Schimel 148. Wladyslaw Slawny - Rosenberg 149. Antoni Slonimski - Stomma 150. Zenon Smolarek - Izaak Zimmerman 151. Ewa Spychalska - Salome Stein 152. Marian Starownik - Symeon Steinman 153. Stefan Starzewski - Gustaw Szusterman 154. Stanislaw Stomma - Szaja Sommer 155. Michal Strak - Baruch Steinberg 156. Julian Stryjkowski (pisarz) - Pesah Stark 157. Jerzy Stuhr (aktor) - Josek Feingold 158. Hanna Suchocka - Hajka Silberstein 159. Boleslaw Sulik - Jakub Steinberg 160. Kalman Sultanik - Chaim Studniberg 161. Irena Szewinska (sportowiec) - I. Kirszenstein 162. Stefan Szwedowicz (brat Michnika) - Szechter 163. Roman Szydlowski - Szancer 164. Wieslawa Szymborska - Rottermund 165. Pawel Spiewak - Stinger 166. Boleslaw Tejkowski - Benio Tejkower 167. Jerzy Turowicz - Jakow Turnau 168. Stanislaw Tuszewski - Salomon Hardnik 169. Magda Umer (piosenkarka) - Humer (córka zbrodniarza UB) 170. Jerzy Urban - Josek Urbach 171. Mieczyslaw Wachowski - Jakub Windman 172. Henryk Walczak - Zukerman 173. Lech Walesa - Lejba Kohne 174. Dawid Warszawski - Konstanty Gebert 175. Adam Wazyk (poeta) - Wagman 176. Andrzej Werblan - Aaron Werblicht 177. Andrzej Wieczorkiewicz - Hirsz Gelpern 178. Aleksander Wirpsza - Leszek Szaruga 179. Dariusz Wójcik - Dawid Wisental 180. Andrzej Wróblewski - Andrzej Ibislauer 181. Ludmila Wujec - Okrent 182. Jan Wyka - Leopold Wessman 183. Roman Zambrowski - Rubin Nusbaum 184. Janusz Zaorski - Jakub Bauman 185. Andrzej Zoll - Rojeschwanz, b. prezes Tryb. Konst. 186. Janusz Ziólkowski - Izaak Zemler Wojskowi (Army) 187. gen. Edward Braniewski - Brandsteter 188. gen. Jan Drzewiecki - Holzer 189. gen. Marian Graniewski - Gutaker 190. gen. Wiktor Grosz - Izaak Medres 191. gen. Artur Jastrzebski - Artur Ritter (Niemiec) 192. gen. Grzegorz Korczynski - Kalinowski 193. gen. Leszek Krzemien - Maksymilian Wolf 194. gen. Matejewski - Kugelschwanz 195. gen. Marian Naszkowski - Wasser 196. gen. St. Poplawski - Siergiej Grochow (Rosjanin) 197. gen. Karol Swierczewski - Walter Goltz lub Tenenbaum 198. gen. Leon Turski - Tennenbaum 199. gen. Mieczyslaw Wagrowski - Izaak Pustelman 200. gen. Tadeusz Wilecki - Wallach 201. gen. Zarako-Zarakowski - Zarako, Nacz. Prok. WP 202. gen. Janusz Zarzycki - Neugebauer 203. plk Michal Bron - Bronstein, prac. MSZ 204. plk dr Charbicz - Marek Heberman, kom.Szpit.Woj.,Warszawa 205. plk Otto Finski - Finkenstein, szef sztabu "Sluzba Polsce" 206. plk Garbowski - Caber lub Gruber, d-ca dyw. 207. plk Gradlewski - Goldberg, GZP WP 208. plk Mieczyslaw Kowalski - Kohn 209. plk Anatol Liniewski - Liberman, prac. ASG 210. plk Rosinski - Rosenberg, DOW 211. plk Rotowski - Rotholtz, szef Zarz. Sl. Techn. WP 212. plk St. Sokolowski - Szabat, prac. WAP 213. plk Pawel Solski - Pinkus, szef Sl. Samoch. WP 214. plk Szulczynski - Szulcynger, d-ca pulku 215. plk Wl. Tykocinski - Tikotiner, attache wojsk. 216. plk Wadlewski - Waldman, dyr. Dep. Wojsk. w Min. Zdrowia 217. plk Zarski - Silberstein, prac. WAP 218. pplk Jerzy Bryn - Izrael Alter, prac. MSZ 219. pplk Jan Dolanowski - Dollinger, DOW 220. pplk Adam Laski - Gutbrot, prac. ASG 221. pplk Henryk Zieman - Zysman, DOW 222. mjr Roman Domanski - Rosenstand, DOW 223. mjr Marcel Kot - Abram Sterenzys 224. mjr Józef Sliwinski - Flaumenbaum, szef Wyd. "Sluzba Polsce" 225. mjr Henryk Uminski - Keff 226. Filip Berski - Badner, prokurator wojskowy 227. Kazimierz Golczewski - Bauman, Nacz. Prok. Wojsk. 228. sedzia Franciszek Kapczuk - Natanel Frau, Sad Wojsk. Wroclaw 229. Maksymilian Litinski - Lifszyc, Nacz. Prok. Wojsk. 230. Lubiejski - Zygielman, II Zarzad 231. Jakub Lubowski - Chase Smen, prok. Dep. Sl. Spraw. 232. Jan Orlinski - Unterweiser, Prok. Wojsk. 233. Henryk Podlaski - Fink, Nacz. Prok. Wojsk. 234. Rajski - Rajgrodzki, II Zarzad 235. Roman Rawicz - Vogel, Najw. Sad Wojsk. 236. Henryk Trojan - Adler, II Zarzad 237. Henryk Walczak - Zukerman 238. Zagórski - Winter, II Zarzad 239. Arnold Zaleski - Zalkind, prac. Prok. Wojsk. Pracownicy MSW 240. gen. Józef Hübner - Dawid Szwarc 241. gen. Matejewski - Kugelschwanc 242. gen. Miecz. Moczar - Mykola Demko (Ukrainiec) 243. Gen. Julian Polan - Harasim, morderca sadowy 244. gen. Roman Romkowski - Natan Grinspan-Kikiel 245. gen. Józef Maria Rózanski - Rosenzweig 246. plk Leon Andrzejewski - Ajzen Lejb-Wolff, dyr. Gabin. Ministra 247. plk Bielecki - Moniek Buchman, szef WUBP Kraków 248. plk Julia Brystiger - Prajs 249. plk Górecki - Goldberg, dyr. Depart. IX 250. plk Mieczyslaw Mietkowski - Mojzesz Borowicki, doradca MSW 251. plk Orlowski - Kugelschwanz 252. plk Marian Reniak - Marian Struzynski 253. plk Józef Rózanski - Josek Goldberg, dyr. dep. MBP 254. plk Sienkiewicz - Lewi, dyr. depart. 255. plk Szerynski - Szhnkman, prac. MBP 256. plk Józef Swiatlo - Izaak Fleischfarb, z-ca dyr. depart. X 257. pplk Helena Wolinska-Brus - Ochsmann 258. mjr Adam Kornecki - Dawid Kornhendler, szef WUBP Kielce 259. Antoni Alster - Nauman, v-ce szef MBP 260. Barbara Giller - Basze Lea, prac. MBP Duchowni (Religion) 261. kard. Franciszek Macharski - Finkelstein 262. ks. prof. Józef Tischner - Blumstein 263. ks. prof. Romuald Weksler-Waszkinel - Jakub Weksler ~Ara 2011.11.08 11.38.49 Litr benzyny kosztuje 6 złotych. Wprawdzie wysokooktanowej i na droższych stacjach, ale jeszcze niedawno wydawało się to niemożliwe – alarmuje „Fakt”. Ceny 95-tki, a także oleju napędowego, również codziennie rosną. Tak wysokie ceny już w sierpniu wieszczyła Halina Pupacz, prezes Polskiej Izby Paliw Płynnych. – Choć to poziomy niewyobrażalne, to istnieje duże prawdopodobieństwo, że za kilkadziesiąt dni staną się całkowicie realne – mówiła. – 6 złotych za litr benzyny to będzie szaleństwo – wieszczył Andrzej Szczęśniak, analityk rynku paliw. I doczekaliśmy się. Za najlepszą benzynę na stacjach np. w Krakowie i podwarszawskich Markach wczoraj kierowcy musieli płacić 5,99 zł. W Poznaniu nawet 6,14 zł! ~Nikt 2011.11.08 10.38.18 Tragiczna śmierć Hanki Mostowiak, nieco przyćmi Święto. .... ~Jarun 2011.11.08 09.46.27 Religia jest dla ludzi bez rozumu. - J.Piłsudski. Józef Piłsudski wyrzekł się wiary katolickiej i został członkiem kościoła ewangelicko augsburskiego 24 maja 1899 roku, był już wtedy dojrzałym mężczyzną mającym 31 lat. Wyrzeczenie się katolicyzmu poprzedzone zostało długim okresem przygotowania katechetycznego. Po wyrzeczeniu się katolicyzmu Piłsudski 15 lipca 1899 pojął za żonę rozwódkę Marie Juszkiewicz z domu Koplewską. Ślub został zawarty w kościele ewangelicko augsburskim. W 1917 roku kochanką Piłsudskiego została jego towarzyszka partyjna Aleksandra Szczerbińska. Z kochanką Pilsudski miał dwie nieślubne córki. Dzięki śmierci żony (17 sierpnia 1921) Pilsudski zawarł 25 października 1921 ślub w kościele katolickim (Aleksandra należała do kościoła katolickiego). Według kapelana 1 brygady legionów księdza Ciepichałły Piłsudski miał w tajemnicy powrócić do kościoła katolickiego. Akt ten nawet gdyby miał miejsce, nie był by ważny, kościół wymaga publicznego wyznania wiary katolickiej i publicznego odrzucenia dotychczasowej herezji. Po rzekomym nawróceniu się Piłsudskiego nie ma też żadnego materialnego dowodu, nie wiedziały też o tym akcie władze kościelne. Wiarygodność relacji księdza Ciepichałły zmniejsza też to że porzucił on stan duchowny i żył w konkubinacie. Piłsudski traktował kwestie wiary z lekceważeniem, nie przejawiał zainteresowania religią. Nie był przywiązany do dogmatów. Pomimo że był luteraninem żywił sentyment do Matki Boskiej Ostrobramskiej. W czasie I Wojny Światowej w rozmowie z Hallerem deklarował swoją bezwyznaniowość i ateizm. Nie było w tym nic dziwnego Piłsudski był przedstawicielem subkultury socjalistów deklarujących swoją pogardę dla religii i kościoła (na łamach wydawanego przez siebie pisma „Robotnik” uznawał za brata w idei Augusta Babela, August Babel głosił ze popiera socjalizm czyli demokracje w polityce, komunizm w gospodarce i ateizm wobec religii). Partia Piłsudskiego PPS była organizacją ateistyczną, antyklerykalną i zwalczającą kościół katolicki. W 1926 Piłsudski obalił demokratyczne władze Polski podczas zamachu majowego. Plany zamachu były doskonale znane komunistom, międzynarodowej finansjerze i Niemcom. Zamach majowy współorganizowała masoneria. Dzięki zamachowi Piłsudskiego władze w II RP przejęli masoni. Dzięki temu sanacja cieszyła się poparciem masonerii. Piłsudski był już masonem przed I Wojną Światową kiedy to wspierał rozwój masonerii w organizacji Strzeleckiej. Wyrazem masońskich porządków po przewrocie majowym był dekret prezydenta Mościckiego który usuną z orła (będącego godłem Polski) krzyż i uzupełnił go masońskimi gwiazdami. Prawdopodobnie zamach współfinansowała Wielka Brytania. Po zamachu na rozkaz Piłsudskiego torturowano jego przeciwników politycznych w Berezie Kartuskiej. Piłsudski wierzył że jego duchem opiekuńczym jest Napoleon (Napoleon wspierał masonerię, a masoneria Napoleona darzyła kultem). W Belwederze Piłsudskiego prześladowały złośliwe duchy. Przerażony widziadłami Piłsudski wielokrotnie do duchów strzelał (zdarzyło mu się nieszczęśliwie zastrzelić służącego w Belwederze żandarma Koryzyma). Józef Pilsudski nie nawrócił się też na łożu śmierci. Wezwany ksiądz Korniłowicz ostatniego namaszczenia udzielił najprawdopodobniej już zwłokom Piłsudskiego. Współpracownicy Piłsudskiego (wszyscy masoni) wezwali za późno księdza by uniemożliwić spowiadającemu się marszałkowi zdradę tajemnic sanacji. Arcybiskup Sapieha był przeciwny pochówkowi Piłsudskiego na Wawelu. Wieniawa Długoszowski po śmierci Piłsudskiego nakazał luterańskiemu pastorowi by nie robił trudności w zorganizowaniu katolickiego pogrzebu marszałka. Symboliczna jest też zbieżność dat, 12 maja 1899 Piłsudski wyrzekł się katolicyzmu, 12 maja 1935 zmarł. W dniu śmierci Piłsudskiego siostra Faustyna Kowalska miała widzenie że dusza możnego człowieka który właśnie umierał trafi na jakiś czas do piekła gdzie będzie cierpieć męki piekielne. Na emigracji po II Wojnie światowej w Wielkiej Brytani funkcjonowała pani Waleria Sikorzyna która miał widzenia Piłsudskiego. Pani Waleria uzdrawiała, głosiła idę pustego piekła i prawdziwość objawień w Garabandal. ~Vika 2011.11.08 08.49.07 Zbrodnie UBSpis treści: I. Szefowie syndykatu zbrodni Berman Różański światło „Krwawa Luna" Figurant Radkiewicz Romkowski (Grunspan-Kikiel) Fejgin Mietkowski (Bobrowicki) Teoretycy bezprawia Zbrodniczy triumwirat II. Żydzi z terenowych UB III. Nie rozliczone zbrodnie Morderczynie bohatera Jak zginął bohater „Kamieni na szaniec"? Morderca sądowy - Stefan Michnik Zbrodnie Salomona Morela Zamordowanie westerplatczyka Kulisy śmierci prof. Grzybowskiego IV. Kogo niszczono Mordowanie bohaterów Niszczenie Armii Krajowej Niszczeni narodowcyWalka z Kościołem V. Ubecy a ideolodzy VI. Dawni ubecy oskarżają Polaków Spory wokół roli Żydów w UB I. Szefowie syndykatu zbrodni Domorosły historyk Jacek Kuroń stwierdził na sesji "Marzec 1968", zorganizowanej w 1981 r. na Uniwersytecie Warszawskim, że nie wydaje mu się ważne ilu było Żydów w UB. To, co nie jest ważne dla Kuronia, powinno być jednak bardzo ważne dla ogółu Polaków, dla naszej wiedzy o najnowszej historii Polski. Nie byłoby tak ważne, gdyby Żydzi stanowili 20 czy 25 procent kadr dominujących w bezpiece, co i tak byłoby nieproporcjonalnie dużo w porównaniu ze stosunkiem procentowym Żydów do całej ludności Polski w tym czasie. Było jednak bardzo ważne w sytuacji, gdy Żydzi stanowili co najmniej 90 procent kadr kierowniczych w stalinowskiej bezpiece, tych, którzy faktycznie nią rządzili: od Bermana i Romkowskiego do Brystygierowej i Fejgina. Najsprytniejszy nawet "Europejczyk" - manipulator z "Gazety Wyborczej" czy "Polityki" nie może zaprzeczyć temu podstawowemu faktowi, że niemal wszyscy faktyczni dyrygenci terroru ubeckiego w Polsce byli Żydami z pochodzenia. Zaprzeczanie temu byłoby czymś groteskowym. Aby zrozumieć, jak absurdalne i nie mające niczego wspólnego z obiektywną prawdą historyczną są wszelkie próby wybielania roli Żydów w UB, wystarczy po prostu przyjrzeć się dokładnie czołowym postaciom dominującym w stalinowskim Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego, czyli faktycznym syndykatem zbrodni w ówczesnej Polsce. Okaże się wówczas, że wszyscy czołowi prominenci MBP (poza jednym ministrem-figurantem Stanisławem Radkiewiczem) byli komunistami pochodzenia żydowskiego. A działo się tak nieprzypadkowo, lecz zgodnie ze stałą zasadą Stalina: dziel i rządź, wykorzystującą ludzi z mniejszości narodowych z Rosji i różnych krajów ujarzmionych przez ZSRR do tym lepszego podporządkowywania narodów w nich zamieszkujących, niszczenia ich uczuć narodowych i religii, które wyznawali. Do tego zaś najlepiej nadawali się ludzie jak najdalsi od patriotyzmu polskiego, węgierskiego, rumuńskiego, czeskiego czy litewskiego, a także od religii chrześcijańskiej, a więc komuniści żydowscy. Fakty są uparte. Nikt w oparciu o nie nie może podważyć stwierdzeń, że właśnie opisana przeze mnie niżej grupa ludzi była najbardziej odpowiedzialna za konsekwentne terroryzowanie Narodu najkrwawszymi sowieckimi metodami. A byli to (poza jednym Radkiewiczem) wyłącznie ludzie narodowości żydowskiej. Warto przypomnieć tu dość znamienną opinię prof. Andrzeja Paczkowskiego na temat hierarchii ważności dyrektorów Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego w dobie stalinizmu. Prof. Paczkowski stwierdził na łamach "Gazety Wyborczej" z l lutego 1996 r., iż poza ścisłym kierownictwem MBP, czyli wiceministrami i ministrami najbardziej aktywni byli: Luna Brystygierowa, dyrektor Departamentu V, Józef Czaplicki, dyrektor Departamentu III i oczywiście Anatol Fejgin, dyrektor Departamentu X. W ten sposób szczególną rolę dyrektorów-Żydów w bezpiece potwierdził, choć nie mówiąc o ich pochodzeniu także prof. Paczkowski, związany ze środowiskiem "Gazety Wyborczej" i nader skłonny do wybielania roli Żydów w antypolskich zbrodniach. Spis treści Berman Decydujące znaczenie dla sytuacji w stalinowskim Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego miał fakt, że głównym i niekontrolowanym przez nikogo w Polsce nadzorcą bezpieki w Biurze Politycznym KC PPR, a później Biurze Politycznym KC PZPR był żydowski komunista Jakub Berman, niezwykle dynamiczny i bardzo inteligentny "morderca zza biurka". To on był też faktycznie osobą Numer Jeden w komunistycznym establishmencie w Polsce, "szarą eminencją" ówczesnej władzy, spychając w cień dużo mniej inteligentnego i bezbarwnego Bieruta. A przede wszystkim posiadając dużo lepsze od niego kontakty na Kremlu. W odróżnieniu od rządzącego Węgrami krwawego Żyda Matyasa Rakosiego Berman nie pchał się jednak na czołowe stanowisko w Polsce. Jak później wyznał w rozmowie z Teresą Torańską (por. jej książkę "Oni"): Zdawałem sobie jednak sprawę, że najwyższych stanowisk jako Żyd objąć albo nie powinienem, albo nie mógłbym (...). Faktyczne posiadanie władzy nie musi wcale iść z eksponowaniem własnej osoby. Zależało mi, żeby wnieść swój wkład, wycisnąć piętno na tym skomplikowanym tworze władzy, jaki się kształtował, ale bez eksponowania się. Wymagało to naturalnie pewnej zręczności. Wycisnął rzeczywiście straszne piętno na wszystkim, czym kierował, będąc głównym dysponentem krwawych bezpieczniackich rozpraw z Narodem. Dysponując potężnymi dźwigniami władzy był od początku bezwzględnym rzecznikiem stosowania polityki "twardej ręki"". Już jesienią 1945 r. mówił: Należy utrzymać silną rękę nie tylko na zewnątrz, ale i wewnątrz w stosunku do administracji, członków partii itp. (...). Twarda ręka w bezpieczeństwie może wiele pomóc. Inspirował maksymalne stosowanie przemocy wobec PSL-owskiej opozycji, bez przebierania w środkach. W wystąpieniu na posiedzeniu Biura Politycznego KC PPR bezpośrednio po skrajnym zafałszowaniu przez komunistów wyborów ze stycznia 1947 r. mówił: Zmobilizowałem wszystkie siły nacisku moralnego i fizycznego (...). Gdyby świat dowiedział się o prawdziwych wynikach wyborów na całym obszarze Polski, przypuszczono by na nas atak. Berman ponosi zdecydowanie największą odpowiedzialność za krwawy terror doby stalinizmu w Polsce, który nadzorował przez "swoich" ludzi w bezpieczniackim syndykacie zbrodni: głównie R. Romkowskiego, J. Różańskiego i A. Fejgina. Koordynował przygotowania setek procesów politycznych, prześladowania kilkusettysięcznej rzeszy członków Armii Krajowej, Batalionów Chłopskich i Narodowych Sił Zbrojnych oraz bezwzględną, systematyczną walkę z Kościołem. Dyrektorom departamentów w MBP wielokrotnie zarzucał, że nie doceniają "roli kleru w dywersji przeciw naszej Partii". W przemówieniu na radzie partyjnej w marcu 1949 r. akcentował, że centralnym zagadnieniem jest rozwój agentury bezpieczeństwa, którą trzeba rozbudowywać z całym uporem. Zdecydowanie zwalczał jakiekolwiek próby uwzględnienia narodowej specyfiki w polityce PPR, szczególnie ostro przeciwstawiając się tego typu przejawom w działalności Władysława Gomułki. Należał do głównych rzeczników rozprawy z gomułkowszczyzną, atakując ją jako niebezpieczne "odchylenie prawicowo-nacjonalistyczne". Po sfabrykowanym procesie byłego komunistycznego ministra spraw wewnętrznych Laszló Rajka i straceniu go jako rzekomego "agenta Tito", wystąpił na naradzie w KC PZPR solidaryzując się z katami Rajka i zapowiadając szukanie "polskich Rajków". Prowadził konsekwentną politykę sowietyzacji i rusyfikacji polskiej kultury, dążąc do wytrzebienia polskiego narodowo-katolickiego sposobu myślenia. Ze względu na równoczesne łączenie przez Bermana nadzoru nad bezpieczeństwem i kulturą popularne stało się złośliwe powiedzenie, że odtąd w malarstwie dopuszczone będą wyłącznie trzy kierunki: "fornalizm, ubizm i represjonizm". Realizując za parawanem systemu komunistycznego skrajnie szowinistyczną politykę żydowską i tępiąc najlepszych polskich patriotów, nie zważał na konkretne zasługi represjonowanych w akcji ratowania Żydów. Bardzo wymowny pod tym względem był taki oto dialog T. Torańskiej z Bermanem: Torańska: - A zamykanie? Na przełomie 1948/1949 aresztowaliście członków AK-owskiej Rady Pomocy Żydom "Zegota". Berman: - No tak, objęło się szeroką gamą wszystkie organizacje związane z AK. Torańska: - Proszę pana! UB, w którym wszyscy lub prawie wszyscy dyrektorzy byli Żydami, aresztuje Polaków za to, że w czasie okupacji ratowali Żydów, a pan twierdzi, że Polacy są antysemitami, nieładnie. Berman: - Źle się stało. Na pewno źle się stało (T. Torańska "Oni", wyd. podziemne "Przedświt", Warszawa 1985, s. 237). Usunięty w maju 1956 r. z kierownictwa partii i rządu, ostatecznie uniknął jakiejkolwiek kary (poza usunięciem go w maju 1957 r. ze składu KC i partii). Przez wiele lat spokojnie pracował jako recenzent-konsultant w redakcji historycznej partyjnego wydawnictwa "Książka i Wiedza". Co więcej, ten największy zbrodniarz PRL-owski za rządów gen. Jaruzelskiego w grudniu 1983 r. został odznaczony w Sejmie Medalem Krajowej Rady Narodowej. Nawet po dziesięcioleciach Berman, krwawy morderca zza biurka, nie odczuwał żadnych wyrzutów sumienia za zbrodnie popełnione (na Polakach - wtr. WK) przez Żydów. Przeciwnie, dalej ich oskarżał... o antysemityzm. Z jakże celną ironią opisał tę postawę Bermana (na tle prowadzonej z nim rozmowy przez T. Torańska) żydowski dziennikarz z USA John Sack w książce "Oko za oko" (op.cit., s. 237): Potem Jakub został wylany z pracy, wyrzucony z partii i usunięty z Wielkiej Encyklopedii - tę serię nieszczęść Berman, ubrany w stary, szary sweter, sącząc herbatę i z wdziękiem obierając pomarańczę z Izraela, przypisał w czasie pogawędki, którą odbył w '1983 r. z należącą do "Solidarności" polską pisarką, polskiemu antysemityzmowi. -. ..społeczeństwo polskie - powiedział Jakub, sącząc herbatę i obierając wychudłymi palcami pomarańczę - "jest w swojej konsystencji bardzo antysemickie". - Pan to mówi? Pan? - obruszyła się kobieta z "Solidarności". - Bo taka jest, niestety, prawda. Moją córkę wielokrotnie przezywano w szkole śledziarą. - I nie rozumie... - mówiła pisarka, która całymi godzinami musiała przypominać mu, jak Urząd torturował Polaków, jak wyrywał im paznokcie, wycinał języki, wypalał oczy, nie mówiąc iuż o tym, jak ich zabijał, po czym słuchała, jak Jakub z uporem powtarza, że "Rewolucja to rewolucja". - I nie rozumie pan dlaczego? - Nie... - odpowiedział Jakub. Spis treści Różański Zasłużoną sławę najokrutniejszego kata bezpieki zyskał sobie dyrektor Departamentu Śledczego w Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego Józef Różański (Goldberg). Według raportu tzw. komisji Nowaka, powołanej na VIII Plenum KC PZPR w 1957 r. właśnie Różański szczególnie wyróżnił się we wprowadzaniu metod znęcania się nad oskarżonymi przez bezpośredni przykład i udział w znęcaniu się. Od byłego oficera AK Kazimierza Moczarskiego, który był jedną z ofiar "piekielnego śledztwa" prowadzonego pod nadzorem Różańskiego wiemy, jakie były metody katowania więźniów przesłuchiwanych w MBP. Spośród czterdziestu dziewięciu rodzajów maltretacji i tortur, którym go poddawano, Moczarski wymienił m.in.: 1) bicie pałką gumową specjalnie uczulonych miejsc ciała (np. nasady nosa, podbródka i gruczołów śluzowych, wystających części łopatek itp.); 2) bicie batem, obciągniętym w tzw. lepką gumę, wierzchniej części nagich stóp - szczególnie bolesna operacja torturowa; 3) bicie pałką gumową w pięty (seria po 10 uderzeń na piętę - kilka razy dziennie); 4) wyrywanie włosów ze skroni i karku (tzw. podskubywanie gęsi), z brody, z piersi oraz z krocza i narządów płciowych; 5) miażdżenie palców między trzema ołówkami (wskutek tego "zabiegu" dwukrotnie zeszło mi sześć paznokci); 6) przypalanie rozżarzonym papierosem okolicy ust i oczu; 7) przypalanie płomieniem palców obu dłoni; 8) zmuszanie do niespania przez okres 7-9 dni, drogą "budzenia" więźnia, który stał w mroźnej celi, uderzeniami w twarz, zadawanymi przez dozorującego urzędnika byłego MBP; metoda ta, nazywana przez oficerów śledczych "plażą" lub "Zakopanem", wywołuje półobląkanczy stan u więźnia i wywiera zaburzenia psychiczne, powodujące widzenia barwne i dźwiękowe, zbliżone do odczuwanych po spożyciu peyotlu lub meskaliny (cyt. za: K. Moczarski "Piekielne śledztwo", "Odrodzenie", 21 stycznia 1989 r.). Wyrafinowane osobiste katowanie przesłuchiwanych stało się dla Różańskiego (Goldberga) prawdziwą rutyną. Leon Wudzki powiedział w słynnym, oskarżycielskim wystąpieniu na VIII Plenum KC w październiku 1956 r., iż (...) całe miasto wiedziało, że Różański zdziera ludziom paznokcie osobiście z rak (...). Różański upodobał sobie m.in. zwyczaj gaszenia papierosa na wierzchu dłoni osoby przesłuchiwanej w czasie śledztwa. Z wykształcenia był prawnikiem. Była łączniczka AK Maria Hatowska, którą przesłuchiwano w 1946 r. w MBP na Koszykowej w gabinecie Różańskiego, padła ofiarą sadystycznych katowań. Gdy odmówiła ujawnienia swych znajomych z AK, Różański kopnął ja tak silnie, że przewróciła się z krzesłem. Kiedy się podniosła, kopał ja w brzuch. Zemdlała (według K. Bogomilska "Rozpoznałabym go nawet w piekle", "Gazeta Polska" z 3 listopada 1994 r.). Tomasz Grotowicz w "Naszej Polsce" z 8 lipca 1998 r. przypomniał fragment zeznania z 1957 r. dotyczący torturowania na rozkaz Różańskiego jednej z polskich patriotek: (...) została ukarana przez pułkownika Różańskiego stójką, która trwała 16 dni. Stójka polegała na tym, ze przez cały dzień i noc nie wolno było się opierać ani usiąść, natomiast na noc zabierali ją do pustej celi i stawiali na betonowej podłodze boso tylko w bieliźnie, przy otwartym oknie, bez względu na porę dnia. Niejednokrotnie, gdy więzień zasypiał, polewano go wodą (...). Zbiegły na Zachód inny żydowski komunista-oprawca w MBP Józef Światło (Fleichfarb) mówił w swych "rewelacjach" dla Radia Wolna Europa o specjalnym raporcie złożonym po uwolnieniu do Centralnej Komisji Kontroli Partyjnej przez dwie członkinie PZPR więzione przez Różańskiego: Eugenię Piwińską i Halinę Siedlik. Według Światło obie opisywały, jak Różański bił je w śledztwie, wyzywał obrzydliwymi wyrazami, wybijał zęby, pluł i kopał. W raporcie tym oskarżyły go, że jest zboczeńcem i sadysta. Jedną z ulubionych metod "przekonywania" więźniów przez Różańskiego było dawanie im do zrozumienia, że jest panem ich życia i śmierci. Kazimierz Moczarski np. opisał w czasie swego procesu rehabilitacyjnego w 1956 r., iż: Różański podkreślał, że los mój zależy całkowicie od władz śledczych - i jak mówił - sąd jest w ich rękach i jeśli władze te postawią krzyżyk, to sąd musi dać krzyżyk. Pod słowem krzyżyk, jak wynikało z rozmowy, Różański rozumiał karę śmierci. Różański był odpowiedzialny za działanie tajnej grupy ubeckich morderców, którzy na jego polecenie potajemnie mordowali w lesie wybranych aresztowanych żołnierzy AK i porywanych z ulicy ludzi. Tak zamordowano m.in. formalnie zwolnionego z aresztu byłego kapelana 27. dywizji AK księdza Antoniego Dąbrowskiego. Jedną z ofiar skrytobójczego mordu stał się były naczelnik więzienia w Rawiczu (do września 1939 r.) Zygmunt Grabowski. Po wybuchu wojny otworzył on więzienie i wypuścił na wolność licznych komunistów, w tym późniejszych czołowych zarządców MBP: Radkiewicza, Romkowskiego i Różańskiego. Córka Grabowskiego, Barbara Stypułkowska-Rasteńska podejrzewała, że jej ojca zamordowano, bo coś wiedział kompromitującego o więzionych u niego w Rawiczu byłych więźniach komunistach: Radkiewiczu, Różańskim i Romkowskim (według tekstu J. Morawskiego w "Życiu" z 11 października 1995 r.). Wśród skrytobójczo zamordowanych po wywiezieniu z więzienia do lasu był m.in. były pułkownik AK Aleksander Bieniecki, na którym bezpiece nie udało się wymusić oczekiwanych zeznań oraz jego żona. Usunięty w marcu 1954 r. z resortu MBP Różański został najpierw jednym z dyrektorów w Polskim Radiu, a później naczelnym dyrektorem Państwowego Instytutu Wydawniczego. Aresztowany 8 listopada 1954 r. został początkowo skazany na 5 lat więzienia, później po rewizji nadzwyczajnej w jego sprawie na 15 lat pozbawienia wolności (11 listopada 1957 r.). Już 8 października 1964 r. wyszedł jednak na wolność wraz z paru innymi byłymi oprawcami, skazanymi za stosowanie niedozwolonych metod przy przesłuchiwaniu więźniów. Spis treści Światło Inny osławiony kat Polaków Józef Światło (Fleichfarb) wicedyrektor Departamentu X (Śledczego) MBP szybkie przyspieszenie kariery zawdzięczał głównie rozpoczętej już w 1944 r. gorliwej współpracy z NKWD. W marcu 1945 r. dał szczególnie wymowny dowód oddania swym stalinowskim mocodawcom, walnie przyczyniając się do rozpracowania i porwania 16 przywódców Polski Podziemnej z wicepremierem Rządu RP w Londynie Jankowskim i ostatnim dowódcą AK, generałem Okulickim na czele. Światło odegrał też wielką rolę w dokonywanych we współpracy z oddziałami NKWD aresztowaniach "elementów reakcyjnych" (czytaj: żołnierzy AK i BCh) z Białostocczyzny. Wywożono ich potem całymi eszelonami W latach 1945-1948 był kolejno zastępcą szefa Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Warszawie, Olsztynie i Krakowie. Osobiście aresztował licznych (żołnierzy - wtr. WK) Polski Podziemnej i wielu z nich osobiście torturował. Szczególnie okrutnie zachowywał się podczas przesłuchań działaczy dawnego Stronnictwa Narodowego. Mówił: Teraz popamiętacie, co to jest antysemityzm. Znany był fakt, że jeden z przesłuchiwanych przez Światło i towarzyszy, polany zimną wodą po omdleniu z bólu, wracając do przytomności powiedział: antysemityzm nigdy u nas nie prowadził do tortur, jak wasz antypolonizm (według C. Leopold, K. Lechicki "Więźniowie polityczni w Polsce w latach 1945-1956", wyd. podziemne, Gdańsk 1981, s. 15). Nadzorował tajne więzienie w Miedzeszynie, gdzie do metod wydobywania zeznań należało m.in. klęczenie na podłodze z cegieł z podniesionymi do góry rękami przez pięć godzin, przepędzanie nago korytarzami z jednoczesnym chłostaniem stalowymi prętami, bicie pałką splecioną ze stalowych drutów (T. Grotowicz "Józef Światło", "Nasza Polska" z 22 lipca 1998 r.). Światło, cieszący się szczególnym zaufaniem władz sowieckich, był wykorzystywany do specjalnych zadań typu aresztowań podejrzanych komunistycznych prominentów. To on osobiście aresztował Władysława Gomułkę, jego żonę Zofię, gen. Mariana Spychalskiego i Zenona Kliszkę oraz przygotowywał proces Gomułki. Od l marca 1950 r. był wicedyrektorem X Departamentu MBP. Była uczestniczka walk AK Anna Rószkiewicz-Litwinowiczowa, więziona w więzieniu mokotowskim pisała, iż osławiony płk Światło, Izaak Fleichfarb, "krwawy Żyd" - jak go nazwano na Mokotowie - osobiście katował więźniów (A. Rószkiewicz-Litwinowiczowa "Trudne decyzje". Warszawa 1991). Po rozstrzelaniu jego sowieckich mocodawców: Berii, Merkułowa i Dekanosowa, Światło w grudniu 1953 r. zbiegł do Berlina Zachodniego, ujawniając później tajniki UB w serii rozlicznych audycji w Radiu Wolna Europa pt. "Za kulisami bezpieki i partii". Spis treści "Krwawa Luna" Do najkrwawszych i zarazem najbardziej wpływowych dyrektorów Departamentu w Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego należała dyrektor V Departamentu Julia Brystygier. Oto jak ją charakteryzował były towarzysz w bezprawiu Józef Światło w audycji na falach RWE: (...) Swą karierę rozpoczęła we Lwowie z chwilą wkroczenia armii sowieckiej w 1939 r. Jako była żona dr. Natana Brystygiera, lwowskiego przedwojennego działacza syjonistycznego, Luna miała wszystkie potrzebne kontakty i znajomości. Natychmiast po wkroczeniu wojsk bolszewickich do Lwowa w 1939 r. Brystygierowa zaczęła tak ordynarnie donosić i sypać, że naraziła sobie nawet wielu towarzyszy partyjnych, bo data im się we znaki. Z tego okresu datuje się ostra wałka między nią a płk. Różańskim, obecnym dyrektorem departamentu śledczego bezpieki. W tym czasie ona, Różański i zmarły niedawno Jerzy Borejsza, brat Różańskiego, donosili do NKWD na wyścigi. Rywalizacja między nimi w tej dziedzinie była bardzo zacięta. Aby ja wygrać, Luna Brystygierowa, zgodnie z moralnością tow. Bieruta, napisała raport do NKWD, że Różański pochodzi z syjonistycznej rodziny. Rzeczywiście, ojciec jego, dr Goldberg, był przed wojną redaktorem Hajntu w Warszawie. Różański znał ten raport i pamiętam, jak skarżył się mnie: "pomyślcie towarzyszu, że ta... napisała raport na mnie. Ale tow. Luna zapomina, że ja mam dłuższa karierę w NKWD niż ona". Różański ma istotnie długą karierę w NKWD i dzięki temu trwa na swoim stanowisku. Po wkroczeniu wojsk sowieckich do Lwowa Brystygierowa prowadziła swą działalność donosicielską w ten sposób, że zorganizowała tak zwany Komitet Więźniów Politycznych. Przy pomocy tego Komitetu NKWD wyłapywało wszystkich odchyleńcow partyjnych i w ten sposób Brystygierowa dała się we znaki swoim towarzyszom. Ale dziś ma w centrali bezpieki mocną pozycję. Nazywa się ja piątym wiceministrem bezpieczeństwa. Przyczyna jest bardzo prosta: w swej bogatej karierze Brystygierowa była w Rosji przez dłuższy czas równocześnie kochanką Bemiana, Minca i Szyra. Dwaj pierwsi zwłaszcza mają w związku z tym wobec niej poważne zobowiązania. I dzięki temu, jak Brystygierowa, chce coś przeprowadzić, nawet przeciw Radkiewiczowi czy Romkowskiemu w bezpiece, to wszystko może zrobić. Ileż to razy Radkiewicz nie zdążył jeszcze zreferować jakiejś sprawy Bierutowi, a już Bierut czy Berman dzwonili do niego z zapytaniem: "słuchaj no, jest u ciebie taka a taka sprawa, dlaczego nam o tym nic nie mówisz?". Radkiewicz nie zdołał im jeszcze zreferować, a oni już wiedzieli, bo oczywiście Brystygierowa referuje im wszystko nocami (por. Z. Błażyński "Mówi Józef Światło. Za kulisami bezpieki i partii 1950-1955", Londyn 1986, s. 64-65). Brystygierowa była w latach 1945-1950 p.o. dyrektora Departamentu V (Społeczno-Politycznego) Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego, a od stycznia 1950 r. do lipca 1954 r. dyrektorem tego Departamentu. "Wsławiła się" jako fanatyczna nadzorczyni walki z Kościołem i religią katolicką. To ona już w październiku 1947 r. zalecała "systematyczne rozpracowywanie instytucji Kościoła w terenie", akcentując m.in.: Należy zerwać z rozpowszechnionym poglądem, że "klasztoru nie da się rozpracować". (...) Kierunek dojścia: żebracy, dostawcy klasztorni itp.". Brystygierowa zachęcała również do "systematycznego rozpracowywania katechetów szkolnych" i "przeciwdziałania rozszerzaniu się prasy katolickiej". Jak podkreślał Leszek Żebrowski w "Encyklopedii białych plam" (t. 2, s. 193-194): Wynikiem pracy kierowanego przez nią (Brystygierową - J.R.N.) Departamentu było aresztowanie m.in. ok. 900 księży katolickich, kilku biskupów oraz "internowanie" Prymasa Polski kardynała Stefana Wyszyńskiego, unicestwione zostały liczne organizacje katolickie, w tym charytatywne (Caritas). (...) Jeszcze w październiku 1955 r. na odprawie kierownictwa bezpieki Brystygierowa wezwała do likwidacji zakonów. Brystygierowa odznaczała się szczególną gorliwością w zwalczaniu polskiej inteligencji patriotycznej. Znamienny był typ instrukcji udzielanych przez nią na szkoleniowych odprawach dla funkcjonariuszy. "Wyjaśniała" im, że w istocie cała polska inteligencja jest przeciwna systemowi komunistycznemu i właściwie nie ma szans na jej reedukację. Pozostaje więc jej zlikwidowanie. Ponieważ jednak nie można zrobić błędu, jaki uczyniono w Rosji po rewolucji 1917 r., eksterminując inteligencję i w ten sposób opóźniając rozwój gospodarczy kraju, należy wytworzyć taki system nacisków i terroru, aby przedstawiciele inteligencji nie ważyli się być czynni politycznie. Przydatne maja być tylko ich umiejętności (Czesław Leopold, Krzysztof Lechicki "Więźniowie polityczni w Polsce 1945-1956", Wydawnictwo Młoda Polska, Gdańsk 1981, s. 20). Brystygierowa odgrywała wielką rolę również w działaniach zmierzających do skrytobójczego mordowania szczególnie niewygodnych dla komunistów działaczy PSL-u. Jerzy Morawski pisał w tekście "Strzały zza węgła" ("Życie" z 7 listopada 1995 r.), iż: Departament Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego kierowany przez Lunę Brystygierową, na co wskazuje coraz więcej faktów, typował do fizycznej likwidacji działaczy PSL (propozycję zatwierdzono na najwyższym szczeblu). Z powodu bezwzględności, z jaką przesłuchiwała więźniów, nazywano ją "krwawą Luną". Żołnierz AK i były więzień polityczny Anna Rószkiewicz-Litwinowiczowa pisała w swych wspomnieniach, iż: Julia Brystygierowa słynęła z sadystycznych tortur zadawanych młodym więźniom, była zdaje się zboczona na punkcie seksualnym i tu miała pole do popisu (A. Rószkiewicz-Litwinowiczowa "Trudne decyzje. Kontrwywiad Okręgu Warszawa AK 1933-1944. Więzienie 1949-1954", Warszawa 1991, s. 106). W różnych relacjach powtarzają się opowieści o sadyzmie Brystygierowej, bijącej rozebranych młodych więźniów szpicrutą po jądrach, aby wymusić przyznanie się do winy. Tomasz Grotowicz opisał na łamach "Naszej Polski" z 4 sierpnia 1999 r. za wspomnieniami byłego więźnia PSL-owca, jak "krwawa Luna" znęcała się nad szefem propagandy PSL na województwo olsztyńskie Szafarzyńskim: (...) maltretowany przez Lunę Szafarzyński stanowił widok przerażający. Jądra miał na wysokości kolan. Brystygierowa wsadzała mu przyrodzenie do szuflady i następnie zatrzaskiwała, a także bez opamiętania bila więźnia. Szafarzyński wkrótce zmarł wskutek ogólnego wycieńczenia. Nigdy nie poniosła odpowiedzialności karnej za swe zbrodnicze "wyczyny". Po 1956 r. działała jako "literatka", publikując dwie książki, dość miernej jakości, pod nazwiskiem Julii Prajs. Spis treści Figurant Radkiewicz Niektórzy próbują przeciwstawić się twierdzeniom o przemożnej roli Żydów w UB powołując się na fakt, że na czele MBP stał Polak -minister Stanisław Radkiewicz. Dziwnie nie dodają jednak - co było w swoim czasie rzeczą powszechnie znaną - że ten jedyny Polak na wysokim stanowisku w MBP był w swym ministerstwie żałosnym figurantem wobec swoich żydowskich podwładnych. Radkiewicz był ożeniony z Żydówką Rutą Teltsch (por. książkę żydowskiego autora Johna Sacka "Oko za oko", Gliwice 1995, s. 299). Według samokrytyki zastępcy Radkiewicza wiceministra Romana Romkowskiego (Natana Gruenspan-Kikiela): Kierownictwo partyjne dobrze wiedziało, co sobą przedstawia Radkiewicz - człowiek, z którym najlepiej można było rozmawiać na tematy - jeleni, saren, dzików, polowania; człowiek, który nazajutrz najczęściej zapominał referowaną mu sprawę operacyjną, który nigdy nie przeczytał ani jednej sprawy operacyjnej czy śledczej (cyt. za: S. Marat, J. Snopkiewicz "Ludzie bezpieki". Warszawa 1990, s. 140). Nici wszystkich spraw w bezpiece znajdowały się więc w rękach jego żydowskich podwładnych. Wiedzieli oni, podobnie jak na górze Berman, o bardzo kompromitującej tajemnicy Radkiewicza, która ułatwiała trzymanie go w ręku. Radkiewicz po aresztowaniu przed wojną jako sekretarz KZMP podpisał na policji tzw. lojalkę (tamże, s. 14 - z notatek Romkowskiego). Spis treści Romkowski (Grunspan-Kikiel) Roman Romkowski (Natan Grunspan-Kikiel), syn Stanisława i Marii z domu Blajwajs, był jednym z najbardziej bezwzględnych i wpływowych decydentów w Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego w latach 1949-1954. W czasie wojny, w latach 1941-1944 komisarz polityczny, szef wywiadu i kontrwywiadu oraz dowódca "oddziału specjalnego" im. Stalina na Nowogródczyźnie w stopniu majora. Od 1946 r. jako pomocnik ministra resortu bezpieczeństwa, koordynował całą pracę resortu. Po zostaniu wiceministrem MBP sprawował nadzór nad szczególnie ważnymi w tym resorcie departamentami operacyjnymi, tj. I - kontrwywiadu, III - podziemia, V - partii i organizacji, VII - wywiadu, X i śledczym. Światło w swych "rewelacjach" na falach RWE akcentował, że Romkowskiemu bezpośrednio podlega szczególnie ważny Departament X, w którym "zbierają się wszystkie nici terroru" i "kontrola nad społeczeństwem w kraju" i stwierdzał, że: Romkowski odgrywa w bezpiece rolę decydującą, w pewnym sensie ważniejszą od Radkiewicza (ówczesnego ministra bezpieczeństwa - J.R.N.), trzęsie ministerstwem (por. Z. Błażyński "Mówi Józef Światło. Za kulisami bezpieki i partii 1940-1955", Londyn 1985, s. 72-73). Aresztowany w kwietniu 1956 r. został skazany na 15 lat więzienia za stosowanie niedopuszczalnych metod presji fizycznej i moralnej, lecz go zwolniono z odbywania kary dużo wcześniej, bo już w 1964 r. Spis treści Fejgin Anatol Fejgin, syn Mojżesza i Marii z domu Kacenelenbogen, pod koniec 1945 r. został zastępcą szefa Głównego Zarządu Informacji Wojska Polskiego, a więc jednej z instytucji najbardziej odpowiedzialnych za terror i bezprawie. Jak widać sprawiał tam się bardzo skutecznie, skoro w październiku 1949 r przeniesiono go z Informacji Wojskowej na stanowisko dyrektora X Departamentu MBP, departamentu śledczego, będącego swego rodzaju kontrwywiadem partii, zwalczającego "wszelkie odchylenia" i walczącego z obcym wywiadem. Był odpowiedzialny za wiele szczególnie okrutnych przesłuchań. Jego bezwzględność dobrze ilustruje historia z marca 1946 r., gdy doszło do incydentu z żoną skazanego na śmierć plut. Józefa Szołochowa. Jego żona podeszła do kierującego akcją ppłk. Fejgina i zapytała go, czy zgodnie z wcześniejszą obietnicą rodziny mogą chwilę porozmawiać ze skazanymi i przekazać im paczki żywnościowe. Na to Fejgin uśmiechnął się cynicznie, poklepał J. Szołochowa po ramieniu i po rosyjsku powiedział: Spokojnie, spokojnie, zobaczysz się z nim w niebie. Wyprowadzona tym z równowagi J. Szołochowa odpowiedziała mu bez zastanowienia: Uważaj bandyto, żebyś się tam nie znalazł jeszcze przed moim mężem (M. Zaborski "Proces 23 - pierwszy wielki proces pokazowy w Polsce Ludowej (część II)", "Gazeta Polska" z 9 grudnia 1993 r.). Fejgin, usłyszawszy słowa Szołochowej, próbował natychmiast na miejscu ją zastrzelić z pistoletu. Udało się jej jednak ukryć dzięki nagłemu ruszeniu kolumny konwoju z czołgami i samochodami ciężarowymi, za którymi się ukryła. Fejgin wystrzelał do uciekającej Szołochowej, próbując ją zabić, cały magazynek amunicji. Usunięty z MBP w 1954 r. i skazany w 1957 r. na 12 lat więzienia, ułaskawiony w 1964 r. Spis treści Mietkowski (Bobrowicki) Mieczysław Mietkowski (Mojżesz Bobrowicki), wiceminister MBP od 1945 do 1954 r. W skrajnie cyniczny i bezwzględny sposób kierował rozpracowaniem sfabrykowanej sprawy gen. Stanisława Tatara i uwięzionych wraz z nim wojskowych. Jego styl "demaskowania wrogów" dobrze ilustrowała opowiedziana przez dyrektora departamentu III MBP Józefa Czaplickiego wypowiedź Mietkowskiego: Wystarczy, bym powiedział - że jeszcze nie ma wywiadu francuskiego, a po dwóch dniach znajdzie się wywiad francuski. Jak wspominał później Czaplicki, rzeczywiście po dwóch dniach uzyskali takie "wyjście". W maju 1955 r. Mietkowski został zwolniony ze stanowiska, lecz ukarano go jedynie wykluczeniem z PZPR. Brak miejsca nie pozwala na szczegółowe omówienie działalności licznych innych Żydów-dyrektorów departamentów w MBP czy sprawujących inne funkcje kierownicze w stalinowskim aparacie terroru. By wymienić choćby takie osoby, jak dyrektor III Departamentu Józef Czaplicki - nazywany Akowerem z powodu wyspecjalizowania w prześladowaniu AK-owców, dowódca Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego Juliusz Hibner, dyrektor Gabinetu Ministra BP, później m.in. p.o. dyrektora Departamentu III MBP Leon Ajzen-Andrzejewski, dyrektor Departamentu IV MBP Józef Kratko, dyrektor Departamentu II Leon Rubinsztejn, dyrektor Departamentu Organizacji i Planowania MBP Michał Hakman, dyrektor Centralnych Konsumów MBP Feliks Goldsztajn, dyrektor Centralnego Archiwum MBP Zygmunt Okręt, dyrektor Gabinetu Ministra BP Juliusz Burgin i rozliczni inni żydowscy dyrektorzy i naczelnicy w MBP. Dodajmy do tego rozlicznych odpowiedzialnych za represje prokuratorów i sędziów żydowskiego pochodzenia typu Heleny Wolińskiej, bezpośrednio odpowiedzialnej za doprowadzenie do mordu na generale "Nilu" E. Fieldorfie, sędzi Marii Gurowskiej, która wydała na niego wyrok śmierci, zastępcy prokuratora generalnego PRL Henryka Podlaskiego, zastępcy szefa Najwyższego Sądu Wojskowego i szefa Zarządu Sądownictwa Wojskowego Oskara Szyi Karlinera (doprowadził on do takiego opanowania stanowisk w tym Zarządzie przez oficerów żydowskiego pochodzenia, że instytucję tę złośliwie nazywano "Naczelnym Rabinatem Wojska Polskiego), szefa Głównego Zarządu Informacji Wojska Polskiego płk. Stefana Kuhla, zwanego "krwawym Kuhlem", prokuratora Benjamina Wajsblecha, prokuratora Pauliny Kern, sędziego Emila Merza, płk. Józefa Feldmana, płk. Maksymiliana Lityńskiego, płk. Mariana Frenkiela, płk. Nauma Lewandowskiego, prokuratorów w Prokuraturze Generalnej: Benedykta Jodelisa, Paulinę Kern, płk. Feliksa Aspisa, płk. Eugeniusza Landsbergisa, sędziego Adama (powinno być Stefana wtr. WK) Michnika, etc. etc. Dość przypomnieć, że tylko w 1968 r. wyjechało około 1000 osób z dawnego aparatu władzy, skompromitowanych udziałem w służbach specjalnych, UB, etc. (według informacji podanej w audycji telewizyjnej 12 marca 1993 r. przez wybitnego badacza nowszej historii płk. Jerzego Poksińskiego). A przypomnijmy, że część żydowskich ubeków, najbardziej skompromitowanych działaniami w aparacie terroru, opuściła Polskę już w pierwszych latach po 1956 r. Spis treści Teoretycy bezprawia W torowaniu gruntu dla rządów terroru szczególną rolę odgrywali prawnicy, teoretycy bezprawia. Dominującą rolę wśród nich odgrywali żydowscy komuniści na czele z wiceministrem sprawiedliwości Leonem Chajnem, który faktycznie niczym nie licząc się z ministremfigurantem H. Swiątkowskim, trząsł całym resortem. Jak wspominał Wacław Barcikowski we wspomnieniach z owych lat pt. "W kręgu prawa i polityki" (Katowice 1988, s. 142): (...) faktycznym kierownikiem Ministerstwa Sprawiedliwości był Leon Chajn. Chajn, który samowolnie podporządkował sobie sądy i prokuratury, ponosi ogromną odpowiedzialność za dyktowanie bezwzględnych wyroków w sfabrykowanych procesach. Nader typowe pod tym względem były jego kategoryczne stwierdzenia w broszurce wydanej w 1947 r., iż: Są jeszcze prokuratorzy, którzy zdradzają zbytek gorliwości formalnej przy przetrzymywaniu zbirów z NSZ. Najwyższy czas skończyć z tym marazmem i dobrym sercem w stosunku do bratobójców! (L. Chajn "Trzy lata demokratyzacji prawa i wymiaru sprawiedliwości". Warszawa 1947, s. 76-77). Aby przerwać "niepotrzebne" liczenie się ze zbędnymi formalnościami (czytaj: regułami prawa) Chajn wzywał do przyspieszonych czystek. Już w kwietniu 1946 r. podczas dyskusji w KRN gromko piętnował to, że w polskim sądownictwie jest zbyt wiele starych kadr sędziowskich i prokuratorskich, akcentując: Chcielibyśmy (...) wprowadzić do sądownictwa nowy strumień krwi społecznej. I wprowadzono rzeczywiście całą masę nowych sędziów "dokształconych" w przyspieszonym trybie, którzy bez skrupułów wydawali krwiożercze wyroki zgodnie z życzeniami zwierzchników. W latach 1946-1952 prawie 440 nowych sędziów dołączyło do wymiaru sprawiedliwości po ukończeniu piętnastomiesięcznych kursów sędziowskich. Jeszcze w 1969 r. 100 sędziów posiadało jedynie wykształcenie średnie. Przyspieszonym awansom młodych adeptów prawa pochodzenia żydowskiego na sędziów i prokuratorów w pierwszych latach powojennych sprzyjały wolne stanowiska w aparacie sprawiedliwości, po aresztowaniach i wywózkach w głąb ZSRR w pierwszych miesiącach 1945 r., wielu nie budzących sowieckiego zaufania Polaków - sędziów i prokuratorów. Sprawa ta ciągle jest za mało znana. Na miejsca "opróżnione" przez uwięzionych wchodzili nowi towarzysze, chcący jak najgorliwiej wprowadzać idee sowieckiego sądownictwa i wzorzec rozpraw z wrogami ludu, zgodny z koncepcjami stalinowskiego oberprokuratora Andrieja Wyszyńskiego. Jaskrawym przykładem takiego "prawnika" z awansu był Marian Muszkat, pułkownik WP żydowskiego pochodzenia (wyemigrował do Izraela w 1968 r.). Stefan Korboński opisał w swej znakomitej książce "W imieniu Kremla" (Paryż 1956, s. 181) wystąpienie Muszkata na walnym zgromadzeniu Zrzeszenia Prawników Demokratów. Muszkat stwierdził tam, że sąd winien zrozumieć, że do każdego przepisu należy stosować marksistowską wykładnię, według której dobro demokracji ludowej jest naczelnym nakazem i jeśli pewien przepis temu warunkowi nie odpowiada, to nie może być stosowany. Muszkat zażądał wyposażenia prokuratury w nadzwyczajne uprawnienia w nowej rewolucyjnej sytuacji. Według Korbońskiego w myśl koncepcji Muszkata prokuratorzy mieli zostać panami życia i śmierci każdego człowieka. Adwokat zaś winien zapomnieć o przedwojennej zasadzie, że jego zadaniem jest obrona oskarżonego przed karą. W ludowym wymiarze sprawiedliwości miał on teraz stać się - obok sądu i prokuratury - trzecim organem, którego zadaniem jest wykrycie przestępcy, choćby był nim jego własny klient. Adwokat miał się stać pomocniczym funkcjonariuszem policji śledczej (por. S. Korboński, op.cit, s. 181). Inny żydowski teoretyk prawa - płk Leo Hochberg "wsławił się" jako twórca prawa, według którego szeptaną propagandę uznano za zbrodnię stanu. Godne przypomnienia są również haniebne "innowacje" prawne wyszłe spod pióra Leona Schaffa, młodszego brata znanego stalinowskiego inkwizytora nauki polskiej filozofa Adama Schaffa. Leon Schaff wystąpił z szeroką wykładnią terroru wobec wszystkich warstw i klas uznanych za niechętne wobec komunistycznego reżimu. W wydanym w 1950 r. podręczniku "Polityczne założenia wymiaru sprawiedliwości w Polsce Ludowej" L. Schaff postulował "pozbawienie tych klas praw obywatelskich" i jak najszersze zastosowanie wobec nich "metod pozasądowych". Leon Schaff był również żarliwym zwolennikiem stosowania "procesów pokazowych" wobec "wrogów ludu", akcentując w cytowanej już pracy z 1950 r.: Tego typu procesy, jak grup byłej AK, NSZ, WiN, jak proces Doboszyńskiego, demaskowały istotne oblicze polskiej reakcji. Procesy te ujawniały nikczemna rolę tych ugrupowań, wykazały ich bezideowość polityczna, wykazały ich ścisły związek z obcym wywiadem. Procesy te spełniały niewątpliwie doniosłą rolę w zakresie mobilizacji społeczeństwa, wzrostu jego czujności politycznej, odizolowały reakcję od mas ludowych. Spis treści Zbrodniczy triumwirat Fakt, że Jakub Berman był przez cały okres stalinizmu decydującym o wszystkim w bezpiece jej nadzorcą w Biurze Politycznym KC PPR, a później PZPR, stwarzał żydowskim szefom ubeckiego syndykatu zbrodni absolutne poczucie bezkarności. Było ono tym większe, że wiedzieli, iż Polską w imieniu Stalina rządzi triumwirat całkowicie zdominowany przez Żydów. W skład tego triumwiratu wchodzili Berman, Bierut i Minc. Dwaj żydowscy członkowie triumwiratu: Berman i Minc wyraźnie dominowali sprytem i inteligencją nad bezbarwnym Bierutem, a stopniowo wyraźnie dokooptowali do rządzącej trójki jeszcze jednego żydowskiego "bolszewika" - Romana Zambrowskiego. W tekście Piotra Lipińskiego w "Magazynie Gazety Wyborczej" z 25 maja 2000 r. czytamy na ten temat m.in.: Jakub Berman odpowiadał w "triumwiracie" za propagandę, służby bezpieczeństwa, Hilary Minc za gospodarkę. -Bierut zdawał sobie sprawę, że otaczają go ludzie inteligentniejsi, Berman i Minc - mówi Aleksander Kochański, historyk, kiedyś pracownik Centralnego Archiwum KC (...). Rola figuranta Bieruta, spełniającego rolę dekoracyjną na tle Bermana i Minca, trzymających w swych rękach kluczowe resorty trochę przypominała rolę, jaką współcześnie odegrał marionetkowy Buzek na tle o ileż bardziej wyrazistych w dążeniu do realizowania celów Unii Wolności Balcerowicza i Geremka. Ta sytuacja w polskiej partii komunistycznej znajdowała wyraźne odbicie już od lipca 1949 r. w raportach sowieckiego "namiestnika" w Warszawie - ambasadora Wiktora Lebiediewa. Pisał on do ministra spraw zagranicznych ZSRR Andrieja Wyszyńskiego: Kierownicze jądro partii stanowią Bierut, Berman, Minc. Jako czwarty do grupy tej należy Zambrowski. Wśród nich tylko Bierut jest narodowości polskiej (...). W polskiej partii toczy się ukryta, za to zaciekła walka o władzę, w której Bierut jest na razie "izolowany" od pozostałych polskich towarzyszy przez grupę działaczy wyraźnie cierpiących na żydowski nacjonalizm (cyt. za: P. Lipiński "Bolesław Niejasny", "Magazyn Gazety Wyborczej" z 25 maja 2000 r.). Zarzucając Bermanowi, Mincowi i Zambrowskiemu izolowanie Bieruta od kontaktów z szerszym aktywem partyjnym, Lebiediew twierdził, że działacze polskiego kierownictwa, tacy jak: Berman, Minc i Zambrowski nie uwolnili się od silnych przesądów nacjonalistycznych. Przypominając, że Berman rozpoczął przed wojną działalność polityczną w żydowskiej organizacji nacjonalistycznej, Lebiediew starał się dowieść w ten sposób, że nieprzypadkowy jest akcentowany przez niego fakt, że w Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego wszyscy wiceministrowie i dyrektorzy departamentów to Żydzi. Lebiediew zwracał uwagę również na to, że Hilary Minc, jako minister przemysłu, nie miał ani jednego zastępcy Polaka. Wszystko to oczywiście wynikało ze świadomej polityki Stalina, który sowietyzując Polskę, konsekwentnie chciał oprzeć się na żydowskich komunistach jako najdogodniejszym instrumencie w walce z polskim patriotyzmem i religią katolicką. Czynił to zresztą jakże chętnie i w odniesieniu do innych krajów Europy Środkowej (vide: zdominowanie Węgier przez rządy komunistów żydowskich na czele z "krwawym Maciejem" - komunistycznym dyktatorem Matyasem Rakosim (Rothem), rola sekretarza generalnego KP Czechosłowacji Rudolfa Slanskyego (Salzmanna), czy krwawej Anny Pauker, dyrygującej sowietyzacją w Rumunii. Jakże dosadnie przedstawiła tę niechlubną rolę żydowskich komunistów w stalinizacji Europy Środkowej pisarka Maria Dąbrowska. W zapisku w swych "Dziennikach" pod datą 30 listopada 1948 r. odnotowała uwagę o maleńkiej Europie, nad którą zawisa straszliwy rekin rosyjski, gotowy wszystko połknąć. Żydzi odgrywają rolę kucharzy, przyrządzających z nas wszystkich potrawę dla paszczy wieloryba (...) (M. Dąbrowska "Dzienniki powojenne 1945-1948", Warszawa 1996, s. 339). Spis treści II. Żydzi z terenowych UB Znakomity izraelski intelektualista, prof. Israel Shahak pisał już przed laty o tym, jak niebezpieczne stało się przybieranie na sile po 1945 roku zjawiska "ślepego, iście stalinowskiego poparcia dla wszelkiego zła, byle tylko było ono pochodzenia żydowskiego" (I. Shahak: "Żydowskie dzieje i religia", Warszawa-Chicago 1997, s. 48). Niestety, konstatacja ta była bardzo prawdziwa również w odniesieniu do jakże dużej części Żydów w Polsce, którzy uznali za "własne" zdominowane przez komunistów żydowskich rządy w Polsce. Tylko na tym tle można zrozumieć tak wielkie skupienie Żydów-komunistów nie tylko w warszawskiej centrali Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego, ale również i w rozlicznych UB terenowych. Amerykański dziennikarz, reporter i korespondent wojenny pochodzenia żydowskiego - John Sack w książce "Oko za oko" (Gliwice 1995, s. 95) pisał, że Żyd z pochodzenia, major Josef Jurkowski był szefem Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego na obszar Śląska. Sack (op.cit, s. 279) powoływał się na informacje Pinka Mąki, byłego sekretarza Bezpieczeństwa Publicznego na obszar Śląska, że w podległym mu regionie liczba żydowskich oficerów bezpieczeństwa wynosiła od 150 do 225. Według Sacka 70 do 75% oficerów bezpieczeństwa na tym terenie było Żydami (tamże, s. 292). Sack twierdził również, że we Wrocławiu Żydami byli: komendant milicji, szef zajmującej się Niemcami sekcji UB, szef Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego, pułkownik Rubinstein z Łodzi i burmistrz miasta Bolesław Drobner (tamże, s. 227, 344). Według Sacka szefem milicji w Lublinie był kapitan Szmul Gross, później szef milicji we Wrocławiu. W Katowicach szefem milicji był Pink Piekanowski, w Hrubieszowie - Yechiel Grynspan, szefem więziennictwa w Krakowie Stefan Finkel, szefem więziennictwa na całym obszarze Dolnego Śląska Schumacher, dyrektor Wydziału Więzień i Obozów na cały Śląsk, Chaim Studniberg (por. J. Sack: op.cit., s. 296, 333, 343-344, 359, 363). Sack, powołując się na Szmula Grossa, szefa milicji w Lublinie do maja 1945 r. twierdził, że 80% oficerów milicji w Lublinie i 50% tamtejszych milicjantów było Żydami (J. Sack: op.cit., s. 344). Ciągle zbyt mało znane są fakty ilustrujące wpływ nagromadzenia osób pochodzenia żydowskiego na czołowych stanowiskach w kieleckim aparacie władzy na nastroje w tym mieście. Żydami z pochodzenia byli: prezydent miasta Kielce - Tadeusz Zarecki, szef Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego - Andrzej Kornecki (Dawid Kornhendler), zastępca szefa Powiatowego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego - Albert Gruenbaum, szef Sekretariatu Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego - Eta Lewkowicz-Ajzenman, dowódca, szef wydziału personalnego WUBP Kwaśniewski, dowódca oddziału wojskowego wysłanego na pomoc Żydom na Plantach - major Konieczny (Dane za "Antyżydowskie wydarzenia kieleckie 4 lipca 1946 roku. Dokumenty i materiały". Kielce 1994, t. II, s. 139, 81,102,106; "Zabić Żyda. Kulisy i tajemnice pogromu kieleckiego 1946", oprac. T. Wiącek, Kraków 1992, s. 6 i 11; K. Kąkolewski: "Komunistyczny antysemityzm, "Gazeta Polska" 6 czerwca 1996 r.). Do komunistów żydowskiego pochodzenia w Kielcach należeli m.in.: I sekretarz KW PPR Jan Kalinowski i kierownik wydziału Organizacyjnego PPR Julian Lewin (wg K. Urbański: "Kieleccy Żydzi", Kraków 1993, s. 191). Zarówno prezydent Kielc T. Zarecki, jak i szef Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa T. Kornecki wywoływali powszechne oburzenie swymi nadużyciami. Zareckiego za popełnienie szeregu nadużyć miejscowa organizacja wyrzuciła z PPR. KC przywrócił mu jednak prawa członka partii, po czym Zarecki wyjechał do zachodniej Polski, gdzie również popełnił szereg nadużyć (por.: "Antyżydowskie. ..", op.cit., t. II, s. 139). Nie lepszy był Kornecki. Według tekstu Włodzimierza Kalickiego "Zabij Żyda" w "Gazecie Wyborczej" z 7-8 lipca 1990: Zwolenników PPR irytowała z kolei wszechwładza osób pochodzenia żydowskiego. Poprzedni szef WUBP Andrzej Kornecki, wedle doczesnych relacji wielokrotnie popełniał rozmaite wykroczenia i nadużycia - i zawsze był ratowany przez władze zwierzchnie (...). Milicjanci nie cierpieli UB, utożsamianego z Żydami. To wszystko stwarzało korzystny grunt dla przygotowanej przez NKWD zbrodniczej prowokacji kieleckiej z lipca 1946 roku (vide zachowanie milicjantów w czasie zajść antyżydowskich). Według raportu Nikołaja Seliwanowskiego, głównego doradcy sowieckiego przy MBP, wysłanego do Berii 20 października 1945 r. Żydzi stanowili 82,3% w radomskim PUBP (por. "Komunizm. Ideologia. System. Ludzie", Warszawa 2001, s. 196, 198). W Łodzi - według sprawozdania instruktora Wydziału Organizacyjnego KC PPR, Stanisława Brodzińskiego, który 12-18 sierpnia 1945 roku przeprowadził inspekcję na terenie Łodzi w organach UB Żydzi zajmowali 50% etatów (wg K. Lesiakowski: "Mieczysław Moczar 'Mietek'. Biografia polityczna", Warszawa 1998, s. 101). Jak pisał Lesiakowski: Powołując się na opinie lokalnych działaczy PPR, Stanisław Brodziński utrzymywał, że właśnie Żydzi mieli zająć co lepsze stanowiska. Utrzymywanie tego stanu - według jego opinii - mogło mieć szkodliwy wpływ na odbiór pracy aparatu bezpieczeństwa przez społeczeństwo. Nagromadzenie osób żydowskiego pochodzenia w wojewódzkich UB było zauważalne w całej Polsce. Jerzy Lech Rolski wspominał w swej relacji, przygotowanej na ogólnopolskie sympozjum "Zbrodnie stalinowskie wobec Polski w 1990 roku", iż szefem Powiatowego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Jeleniej Górze w 1947 roku był Żyd, zastępcą też Żyd (Baumgarten), prokuratorem również Żyd. Rolski opisywał dość znamienną rozmowę, w czasie gdy był więziony we Wrocławiu: Spotkałem tam porządnego Żyda, z którym się zaprzyjaźniłem do czasu, kiedy nie wyjechał do Izraela. Wyjeżdżając powiedział, że nie chce odpowiadać za zbrodnie, jakich Żydzi dokonują na AK-owcach. Miał dobre rozeznanie, kto pracuje w UB, prokuraturze i informacji. Henryk Pająk i Stanisław Żochowski w książce "Rządy zbirów 1940-1990" (Lublin 1996, s. 141), wymieniając najbardziej eksponowanych zbirów UB, wyliczyli między innymi następujących wojewódzkich szefów UB żydowskiego pochodzenia: Jana Tataja - szefa WUBP w Kielcach, Tadeusza Pasztę - szefa WUBP w Warszawie, Józefa Mrożka - szefa WUBP w Gdańsku, Józefa Plutę - zastępcę szefa UB w Białymstoku, Jana Olkowskiego - szefa WUBP w Krakowie, Zbigniewa Paszkowskiego - szefa UBP na miasto Warszawę, płk Korneckiego - szefa WUBP w Poznaniu. Arkadiusz Rybicki i Antoni Wręga pisali w książce "Więźniowie polityczni w Polsce 1945-1956), wydanej między innymi w 1983 roku w Paryżu pod pseudonimami Czesława Leopolda i Krzysztofa Lechickiego (s. 10-11), o ogromnej bezwzględności wobec polskiej patriotycznej opozycji studenckiej, przejawianej przez krakowskiego komendanta UBP, Żyda z pochodzenia - Jana Frey-Bieleckiego. Po rozproszeniu z pomocą sowieckich czołgów manifestacji 3-majowych 1946 roku w Krakowie, Bielecki zarządził obławę na pozostałych studentów. Wieczorem otoczono domy akademickie, wszystkich studentów wyprowadzono do przygotowanych "bud" samochodowych i wywieziono do kilku obozów zorganizowanych na peryferiach Krakowa. Wywołało to tak wielkie oburzenie i protesty w Krakowie i innych ośrodkach akademickich, że musiał łagodzić sytuację reżimowy premier Osóbka-Morawski. Przybył on do Krakowa, usunął Bieleckiego z UBP (przeszedł on do wojska) i doprowadził do zwolnienia studentów przetrzymywanych w obozach. Uwolnieni studenci ogłosili jednak bojkot wykładów i strajk, który ogarnął także szkoły średnie w kilku miastach. Generalnie ciągle za mało znane są liczne zbrodnie lokalne popełnione w różnych województwach na polecenie i pod dowództwem miejscowych żydowskich ubeków. Typowym przykładem pod tym względem jest sprawa zbrodni na 16 Polakach - żołnierzach AK, NSZ i innych organizacji niepodległościowych dokonana w Siedlcach w dniach 12 i 13 kwietnia 1945 roku. 8 lutego 1990 wniosek o ściganie winnych tej zbrodni złożył do Prokuratury Rejonowej w Siedlcach prezes Związku Sybiraków Oddział w Siedlcach Zygmunt Goławski. W toku postępowania prokuratorskiego bezspornie udowodniono, że mordu dokonali pracownicy Powiatowego urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Siedlcach. W czasie zbrodni szefem ówczesnego UB w Siedlcach był por. Edward Słowik, oficer narodowości żydowskiej, mający za "doradcę" oficera NKWD - majora Timoszenko. Jak stwierdzano na okolicznościowej karcie wydanej 3 czerwca 2001 roku z okazji odsłonięcia pamiątkowej tablicy ku czci pomordowanych 16 polskich patriotów: W momencie ~Kazimierz 2011.11.08 01.48.40 Na tle naszych skarlałych ministrów i ambasadorów, których Ławrow ustawiał w Warszawie, Piłsudski to gigant spraw międzynarodowych. W jakże trudnych czasach potrafił grać na różnych frontach o sprawy polskie. Szacunek dla Stowarzyszenia Przyjaciół Gryfic za Głaz Marszałka. To więź pokoleń i idei. ~Jarun 2011.11.07 21.05.33 Tomasz Stańczyk Józef Piłsudski i obce wywiady Kilkuletnia współpraca Piłsudskiego z wywiadem austro-węgierskim i kontakty z wywiadami Japonii i Niemiec, jest do dziś - a może właśnie dziś, kiedy Marszałek ma znów swoje place i ulice - tematem drażliwym. Kiedy kilka lat temu historyk Ryszard Świętek opublikował w "Rzeczpospolitej" artykuł, któremu redakcja nadała celowo przykuwający uwagę tytuł "Agent Piłsudski", przyszło kilka listów od oburzonych czytelników, zaś jeden z wybitniejszych piłsudczyków, ostatni żyjący minister rządu II Rzeczypospolitej Wacław Jędrzejewicz, autor "Kroniki życia Józefa Piłsudskiego", poczuł się bardzo dotknięty. A przecież współpraca Piłsudskiego z wywiadem austro-węgierskim, o której była mowa w artykule, była faktem, uważanym niepotrzebnie - w jego wyjątkowym przypadku - za wstydliwy. Przekonuje o tym ogromna, licząca niemal tysiąc stron, monografia Ryszarda Świętka "Lodowa ściana. Sekrety polityki Józefa Piłsudskiego 1904-1918". Jest ona poświęcona "wzajemnym stosunkom i powiązaniom oraz efektom współpracy Piłsudskiego z wywiadami Japonii, Austro-Węgier i Niemiec", dotyka także innych ciekawych spraw, jak niejasnych okoliczności akcji w Bezdanach i wydania wyroku śmierci na skruszonego zdrajcę Tarantowicza, oskarżenia Brzozowskiego o kontakty z ochraną, głośniej afery szpiegowskiej Redla. Pomoc z Dalekiego Wschodu Polski ruch antyrosyjski i niepodległościowy, reprezentowany przez Józefa Piłsudskiego i skupionych wokół niego działaczy PPS - tak zwanych starych, nie miał materialnych możliwości, by realizować swe cele bez pomocy z zewnątrz. Gdy wybuchła wojna japońsko-rosyjska Piłsudski postanowił wykorzystać ten konflikt dla sprawy polskiej, uzyskać pomoc techniczną i materialną dla polskich dążeń irredentystycznych. "Stanęło na tym, że Japończycy będą dawać nam pieniądze na zakup broni i ułatwiać jej odbiór w Hamburgu, a my będziemy zbierać dla nich wiadomości o ruchach i nastroju wojsk wysyłanych na Wschód. Stosunki te były otoczone największą tajemnicą. Wiedział o nich tylko Piłsudski, Jodko, Filipowicz i ja." Tak pisał o współpracy z japońskim wywiadem Kempitai w okresie wojny rosyjsko-japońskiej i rewolucji w Rosji (1904-1905) Stanisław Wojciechowski. Ważną rolę odgrywał w kontaktach z Japończykami Witold Jodko-Narkiewicz (1864-1924), postać dziś zapomniana, przez 20 lat aż do 1914 r. najbliższy przyjaciel, powiernik i współpracownik Piłsudskiego, wybitny publicysta, człowiek bardzo wykształcony i bogaty. Ryszard Świętek tak pisze o zaangażowaniu działaczy PPS we współpracę z Japończykami: "W bezpośrednich działaniach Piłsudskiego i Jodki-Narkiewicza za mało było elementów pozytywistycznych, czyli zwykłej pracy, a za dużo > > romantycznych < < dysput i życzeń, chociaż obydwaj rozumieli doskonale potrzeby realnej polityki PPS. W pracy na rzecz Japończyków było wiele improwizacji i bałaganu w dziedzinie zbierania i przekazywania informacji". Ogółem Japończycy przekazali PPS w ciągu półtora roku (kwiecień 1904 - październik 1905) 33 tys. funtów na prace wywiadowcze i zakup broni. Była to aż 1/3 sumy, jaką przekazali dla wszystkich opozycyjnych organizacji i grup politycznych w Rosji. Koniec wojny japońsko-rosyjskiej oznaczał też przerwanie finansowania ruchów wywrotowych w Rosji. Od Strzelca do Oleandrów Kontakty Piłsudskiego z wywiadem Austro-Węgier były podyktowane jego planami stworzenia w Galicji warunków do przeszkolenia wojskowego ochotników, którzy w przypadku wojny między zaborcami utworzyliby polskie oddziały walczące przeciw Rosji i staliby się kadrą odrodzonego wojska polskiego. Wychowany w kulcie roku 1863 r. marzył Piłsudski o wywołaniu antyrosyjskiego powstania. Chodziło też o propagandowe oddziaływanie szkolenia paramilitarnego na społeczeństwo polskie - by mu uświadomić możliwość i konieczność czynnej walki o niepodległość. Było oczywiste, że bez poparcia władz austriackich, konkretnie bez wiedzy, pomocy i nadzoru ze strony wywiadu takie plany nie mogły zostać zrealizowane. Z drugiej strony wywiad austriacki był zainteresowany możliwością wykorzystania członków PPS - największej polskiej organizacji rewolucyjnej do prac wywiadowczych przeciw Rosji. Sondaż w tej sprawie przeprowadzony został w 1908 r. przez szefa placówki oddziału wywiadu (HK Stelle) we Lwowie kpt. Gustawa Iszkowskiego. Prawdopodobnie pod koniec 1908 r. Piłsudski rozmawiał z szefem sekcji wywiadu Biura Ewidencyjnego Maximilianem Ronge. Wówczas najpewniej doszło do porozumienia o zorganizowaniu siatki wywiadowczo-dywersyjnej przeciw Rosji w zamian za umożliwienie działalności ruchu niepodległościowego i organizowanie oddziałów paramilitarnych - Związku Strzeleckiego i Strzelca. W marcu 1909 r. przedstawiciele Biur Ewidencyjnego konferowali z Piłsudskim, Jodką i Sławkiem w Wiedniu. Przedsięwzięcie wywiadowcze nazwano operacją "Konfident (R)". Kierował nią sam Ronge. Ukryto ją nawet przed własnym aparatem wywiadu. Także i po stronie polskiej krąg wtajemniczonych był bardzo wąski. Ścisłe kierownictwo organizacji nazwanej "Konfident (R)" stanowili Józef Piłsudski, Walery Sławek (odpowiedzialny za bieżące kontakty z przedstawicielem wywiadu, kpt. Józefem Rybakiem i będący łącznikiem między nim a Piłsudskim), Witold Jodko-Narkiewicz. Tylko oni mieli ścisły, operacyjny kontakt z centralą wywiadu. Inni uczestnicy nie zdawali sobie sprawy z tych powiązań. Na potrzeby operacji wykorzystana została struktura i zaplecze Organizacji Bojowej PPS, Związku Walki Czynnej oraz utworzonych dzięki porozumieniu z wywiadem austriackim Związku Strzeleckiego i Strzelca. "Działania sabotażowe i wywiadowcze wykonywano - pisze Świętek - ale do pewnego stopnia pozorowano je, aby uzyskać tym większą cenę przetargową za polską pomoc i współdziałanie ruchu rewolucyjnego w Królestwie Polskim." Zresztą do końca 1912 organizacja Piłsudskiego spełniała wyłącznie pomocnicze funkcje informacyjne. Prowadzenie biura szpiegowskiego (a także kontrwywiadowczego) było dla Piłsudskiego działalnością uboczną. Ale i dla Austriaków i ściśle z nimi współpracujących Niemców w ostatecznym rachunku może to nie było najważniejsze. Rosyjskie plany strategiczne musiały ciągle uwzględniać element zagrożenia polskiego. Jak pisze autor Biuro Ewidencyjne odniosło sukces ze współpracy z polskim ruchem rewolucyjnym i niepodległościowym, tworząc pozory przygotowywania insurekcji polskiej. A to utwierdzało sztabowców rosyjskich w decyzjach o ewakuacji zachodnich kresów Cesarstwa. Sztaby austriacki i niemiecki do swych strategicznych planów włączyły polski ruch wojskowy jako czynnik polityczny w rozgrywce z Rosją. Wywiad austriacki chciał wykorzystać oddziały strzeleckie tylko jako wywiadowczo-dywersyjną awangardę wkraczających do królestwa wojsk niemieckich i austro-węgierskich. Piłsudski liczył natomiast, że wkraczające do Królestwa kadrowe oddziały polskie, jeśli nie wywołają fali wystąpień antyrosyjskich zostaną przynajmniej zasilone przez ochotników, stworzą liczącą się siłę. Samodzielny polski czyn zbrojny i własna siła militarna mogły stać się ważnym czynnikiem w odzyskaniu niepodległości. Te rachuby, choć zapewne nie w taki sposób, jak marzył Piłsudski, spełniły się. 6 sierpnia 1914 r. z krakowskich Oleandrów wyruszyła, złożona z członków organizacji strzeleckich, kompania kadrowa. Powstanie w Królestwie nie wybuchło. Strzelcy byli przyjmowani przez rodaków z rezerwą, chłodno, niechętnie. Wydawało się, że plany Piłsudskiego uległy załamaniu. Ale wkrótce władze austriackie zgodziły się na sformowanie Legionów. Można spotkać się w historiografii z ocenami, że to właśnie uratowało Piłsudskiego od kompletnej klęski politycznej i utraty znaczenia. Jednak Ryszard Świętek pisze, że powołanie Legionów było właśnie wymuszone koniecznością opanowania wymykającego się spod kontroli ruchu strzeleckiego "Liczył się ostateczny rezultat. W tym kontekście współpraca z zaborcami stawała się narzędziem realizacji własnego programu, niezależnie od tego, że wówczas Piłsudski był jednym z trybów machiny wywiadowczej Austro-Węgier i Niemiec. Ta współpraca pozwalała osiągnąć sukcesy polityczne" - pisze Ryszard Świętek. Jego zdaniem Piłsudski nie musiałby się do niej uciekać, gdyby dla swojego programu irredenty uzyskał wyraźne poparcie polityczne oraz pomoc materialną ze strony społeczeństwa polskiego. Józef Piłsudski był współpracownikiem wywiadu Austro-Węgier lub, jak kto woli, agentem. Niezwykły jednak był to współpracownik czy też agent służb obcego państwa, który potrafił wykorzystać kontakty z nim do realizacji programu wywalczenia własnego państwa. Niemcy - nie wykorzystana szansa? Chociaż Piłsudski i organizacja "Konfident (R)" była w gestii wywiadu Austro-Węgier, to jednak, jak pisze Ryszard Świętek, głównym zainteresowanym w wykorzystaniu Piłsudskiego, jego ruchu niepodległościowego i oddziałów były Niemcy. Zdaniem autora chciały one doprowadzić do powstania państwa polskiego w związku z Niemcami, by stworzyć zaporę przeciw imperializmowi Rosji. "Uwięzienie Piłsudskiego w Magdeburgu nie było potrzebne nikomu, obciążało stosunki polsko-niemieckie" - pisze autor. Uważa on, że było ono też zawinione przez Piłsudskiego: "Komendant znalazł się w pułapce ogólnych nastrojów antyokupacyjnych". Ale czy w tę pułapkę nie wpędzili go sami Niemcy skoro: "Nie chcieli mieć żadnych zobowiązań politycznych, które krępowałyby ich zamierzenia aneksyjne oraz plany tworzenia nowego państwa polskiego, w ramach kontrolowanego przez Niemcy systemu Mitteleuropy". Józef Piłsudski nie zamierzał pogodzić się z wizją Polski podporządkowanej Niemcom, z czego autor robi mu jakby zarzut. Pisze bowiem: "Nie rozumiał istoty dążeń niemieckich i ich wojennych konsekwencji", a także - co się odnosi do lat międzywojennych: "Nie umiał przezwyciężyć w polityce polskiej negatywnych stereotypów wobec Niemiec". Przekreślało to możliwość ułożenia stosunków polsko-niemieckich. Zwraca uwagę wywód autora: "Polska okazała się za słaba do prowadzenia samodzielnej polityki utrzymania równowagi w stosunkach z Niemcami i Związkiem Radzieckim. Budowanie zbliżenia z Niemcami okazało się fikcją, uwzględniając tylko subiektywną rolę czynnika polskiego. Nie chodziło bynajmniej o przyjęcie dyktatu niemieckiego. Dyplomacja polska miała dużą swobodę manewru, a wybrano scenariusz najgorszy z możliwych. Być może Polska straciła przez to szansę pokojowego rozładowania napięć w stosunkach z Niemcami na przełomie 1938 i 1939 r. Oglądanie się na interesy Francji i Wielkiej Brytanii prowadziło do wojny, gdyż polityka zachodnich aliantów Polski nie potrafiła skutecznie przeciwstawić się imperializmowi III Rzeszy oraz ZSRR, a także przełamać własnych dążeń hegemonistycznych. W Warszawie od 1934 r. udawano jedynie zbliżenie polityczne z Niemcami. Nie można więc obwiniać specjalnie Francji i Wielkiej Brytanii za pozorowanie ochrony bezpieczeństwa Polski. Rząd polski znalazł się w końcu we własnej pułapce, jak ongiś Piłsudski przy uwięzieniu w Magdeburgu". Wydaje się, że ani dla społeczeństwa polskiego, które zaledwie 20 lat wcześniej odzyskało niepodległe państwa, ani dla elit politycznych, wywodzących się spośród żołnierzy Piłsudskiego, nie było psychicznie możliwe pójście na porozumienie z Niemcami. Oznaczać ono musiało ustępstwa i jeśli nie od razu, to z czasem sprowadziłyby one Polskę do roli wasala Niemiec. Wybrano filozofię: lepiej umrzeć na stojąco niż żyć na klęczkach. Nie można nie zrozumieć takiego wyboru rządzącej elity, który był też wyborem społeczeństwa. Ciążył nad tym wyborem duch Piłsudskiego. * * * W 1927 r. podczas Zjazdu Legionistów Piłsudski mówił o obcych agenturach. Zakończył słowami: "Idźcie swoją drogą, służąc jedynie Polsce, miłując jedynie Polskę i nienawidząc tych, co służą obcym". Ryszard Świętek "Lodowa ściana. Sekrety polityki Józefa Piłsudskiego << 1 2 ... 6 7 .
Strona wygenerowana w 0.65 sek	Created Arnoldk_20 ver 3.0