WYDAWNICTWO DRUKARNIA PUBLIKACJE KONTAKT Pomoc  
 Kazimierz Rynkiewicz Aktualności Wieści z regionu Felietony Sport Imprezy Archiwalne wydania Forum O gazecie Reklama w prasie Kontakt z redakcją Logo gazety Przyjazne linki Wyszukiwarka. Wyszukiwarka zaawansowana  Wyślij e-mail Masz ciekawą informację. Chcesz się nimi podzielić z innymi? Wyślij maila na adres wiesciswidwin@wp.pl  Odwiedziło nas już 15415924 osób Odwiedziło nas już 13573422 osób  Osób online 39	 2012.10.16 12.47.58 Wieści świdwińskie Przeczytano 2520 Komentarzy 1 11 lipca - 69 rocznica Rzezi na Wołyniu (ŚWIDWIN) 11 lipca 1943 r. oddziały UPA dokonały ataku na 99 polskich miejscowości, pod hasłem Śmierć Lachom. Polacy ginęli od kul, siekier, wideł, kos, pił, noży, młotków... Wsie po wymordowaniu ludności były palone. Była to akcja dobrze przygotowana i zaplanowana. Liczbę zamordowanych w ciągu kilku lat działań UPA szacuje się na 100 - 130 tysięcy osób, głównie dzieci, kobiet, starców. „Zabito większość mojej rodziny w okrutny sposób” - wspomina Tadeusz Tatys ze Świdwina. „Nawet moich braci: Tatys Jerzy lat 8 i Tatys Edmund lat 6. Od tej pamięci nie uwalniajmy się. Pamiętać trzeba, taki jest obowiązek”. KAR Tadeusz Tatys WOŁYŃ Ludobójstwo skrywane PSALM VII Genocide - niedoskonały wierszu zaistniały w ludobójczym stuleciu wiesz że istnieje wiara w nieśmiertelny ciąg życia ale ty nie jesteś z czystego Nieba wyobraźni ucieleśniony śmiertelnym oddechem niedoskonały wierszu jesteś jak obolały - wygnaniec ziemi - Marianna Bocian Myśmy prosili Boga niech nie zabijają naszych dzieci niech nie ostrzą siekier niech nie święcą wyostrzonych siekier w swoich cerkwiach Boże, Boże Oni krzyczeli rezać Lachów Oni śpiewali rezać Lachów Smert, smert Lachom My wieszaliśmy obrazy święte na najwyższych drzewach Boże, Boże znikąd nadziei Spalone domy patrzyły oczodołami okien wielkim smutkiem i beznadzieją Uciekaliśmy - na polach leżały zabite dzieci, starcy, całe rodziny Szukaliśmy znaków na niebie Uciekaliśmy Dookoła w niezrozumiałej ciszy stał w bezruchu las Przez łąkę przez krwawą rosę traw idą watahy rezunów a sroka płaczka odrętwiała na gałęzi patrzyła przerażona i niema na ręce, które zabijały Czy ból trzeba nieść w nieskończoność Przecież zapomnieć się nie da Pamięć rozrywa duszę na kawałki a żyć trzeba Końca bólu nie widać Ty przez niego nas prowadzisz W oczach z fotografii pozostało tylko nasze spojrzenie Tylko pamięć zadeptana bólem czeka na swoje zmartwychwstanie Zaloguj się lub zarejestruj aby oceniać artykuły Brak ocen Komentarze 1 ~Apud 2012.11.10 20.08.02 Oni rżnęli nas a my ich. Choć wagowo i ilościowo byli lepsi. 1 .
Strona wygenerowana w 0.45 sek	Created Arnoldk_20 ver 3.0